Tragikomedia
Groteskowa opowieść o rodzinie włoskich emigrantów, których życie zdominowała ciesząca się nienasyconym apetytem nestorka rodu, czyli tytułowa Bunia.
Roberto Cossa napisał ten tekst w latach siedemdziesiątych, które dla Argentyny były okresem dyktatury wojskowej. Pożerająca wszystko Bunia jest jednak metaforą nie tylko terroru tamtych czasów, ale i innych zagrożeń cywilizacyjnych, także gospodarczych. Jak mawia sam autor: "Bunia może być wszystkim, co nas pożera." Sztuka jest absolutnie uniwersalna, każdy odbiorca pod tytułową postać może podpiąć inne zjawisko – kapitalizm, konsumpcjonizm, pęd do sukcesu, czy cokolwiek innego. Jednocześnie pojawia się pytanie o moralność - jak daleko się posuniesz, żeby osiągnąć swój cel?
Relacje pomiędzy domownikami są chore, pełne niewypowiedzianych pretensji, żalów, tematów tabu i zakłamania. Bunia cementuje to niewygodne status quo, jest jego centrum, jego kapłanką, która nie pozwala na wyjście z utartych schematów.
Jeden z reżyserów Buni powiedział: "Ta sztuka jest jak łaskotki. Ktoś cię łaskocze, a ty się śmiejesz. Po chwili to nie jest już takie zabawne. Potem zabawa zmienia się w torturę. Błagasz, żeby ci, którzy cię łaskoczą, przestali - ale oni nie odpuszczają. Coś takiego dzieje się w tej sztuce."
Sztuka tłumaczona na angielski, francuski, grecki, włoski, niemiecki, turecki, rosyjski, itd.; wystawiana z ogromnym powodzeniem na całym świecie (Stany Zjednoczone, Francja, Włochy, Turcja, Grecja, Portugalia i w wielu innych krajach).