Stig Dalager pokazuje, że każdy dom, nawet pozornie idealny, kryje jakieś mroczne sekrety. Kłamstwo ma charakter ambiwalentny, a przyszłość często neutralizuje jego odczyn. Obnażone po latach skrywanej goryczy pretensje i rodzinne tajemnice potrafią albo doszczętnie zniszczyć, albo pomóc odbudować relacje, które wydawały się spisane na straty.
Skonfliktowani bracia wraz ze swoimi kobietami i ojcem czekają na przyjazd chorej psychicznie matki. Napięta atmosfera osiąga punkt kulminacyjny, gdy zjawia się Tove. Wówczas Peter, jej syn, zaczyna wyciągać skrzętnie skrywane tajemnice rodziny na światło dzienne. Rodzi się pytanie – co jest prawdą i kto kłamie. Czy znienawidzony ojciec znęcał się nad matką, zepchnął ją ze schodów i tym samym przyczynił się do jej choroby? A może rzeczywiście Tove chciała popełnić samobójstwo, gdyż opuścił ją kochanek, przyjaciel Henninga? Bracia wzajemnie się oskarżają, następują nieoczekiwane zwroty akcji będące wynikiem przywoływania wymazanych z pamięci bolesnych wspomnień. Peter do pewnego momentu odgrywa niewdzięczną rolę anioła sprawiedliwości, ale zaczyna wątpić w słuszność swoich racji. Relacje rodziców bezpośrednio wpłynęły na psychikę synów, doprowadzając do ich emocjonalnej i społecznej degradacji w dorosłym życiu. Christian ucieka w pracę. Susanne ma dość ich związku. Peter ciągle popada w tarapaty, ma poważny problem z narkotykami. Lise, uosobienie dobroci, wyznaje, że ojciec ją molestował. Nie mogąc pogodzić się z faktem, że Peter chce naprawić swoją relację z ojcem, którego Lise uznaje za oprawcę Tove, dziewczyna decyduje się porzucić ukochanego. Nieumiejętność podjęcia szczerego dialogu jest główną przyczyną toczącej się od lat wojny między braćmi i ojcem, w której centralnym punktem jest Tove.
Sztuka jest ważnym głosem w sprawie ogromnej roli rodziny w życiu każdego człowieka i długofalowych konsekwencji, gdy ta podstawowa komórka społeczna szwankuje. Wszyscy bohaterowie odczuwają skutki nieokazywania sobie nawzajem uczuć: czułości, troski, miłości, zrozumienia, których tak bardzo pragną.
Sugestywny, nieco szorstki język obfitujący w urwane zdania pozwala z łatwością przywołać obrazy sprzed lat i zrozumieć targające bohaterami emocje, eksponując ich bezsilność i rozgoryczenie.