Bartek wraca do domu w podłym nastroju, znowu kolejny dzień minął mu na bezowocnym poszukiwaniu pracy. Anita czeka na niego z uroczystą kolacją (z okazji pierwszej rocznicy ich ślubu). Bartek jest sfrustrowany i zniechęcony, swoje niepowodzenia odgrywa na partnerce. Porozumiewają się krótkimi, kalekimi, pełnymi emocji zdaniami. Anita usiłuje pocieszyć Bartka na różne sposoby i podpowiedzieć mu nowe rozwiązania. Nie przynosi to jednak pozytywnych rezultatów, przeciwnie – Bartek jest coraz bardziej rozdrażniony. Usiłuje telefonicznie zamieścić w gazecie ogłoszenie następującej treści: "Pozbawione wyobraźni, antyspołeczne i nietwórcze beztalencie szuka bardzo dobrze płatnej pracy, najlepiej od zaraz", ale telefonistka nie traktuje go poważnie. Anita traci entuzjazm i pozytywne nastawienie, proponuje Bartkowi wspólne samobójstwo. Bartek zbywa ją i ma do niej pretensje, że ona nie szuka pracy, tylko siedzi w domu. Anita przypomina mu, że taka była między nimi umowa – mężczyzna wyrusza na łowy, a kobieta przędzie. Bartek jest coraz bardziej zrezygnowany i bezradny. Anita chciałaby, żeby wszystko było jak dawniej. Przypomina mu chwile dawnego szczęścia, zaczyna wciągać Bartka w grę. Rzuca kośćmi, oznajmia "Gra zaraz się zacznie. Nie jestem już Anita". Wygłasza długi monolog, w którym szczegółowo opisuje świat oraz sytuację, w jakiej znajdują się oni - Anita i Bartek, stając się bohaterami gry. Bartek początkowo zasłania uszy, ale z każdym wypowiadanym przez Anitę słowem słucha jej coraz uważniej. Jednak wciąż czuje w sobie strach. Mówi: "Nie wrócimy stamtąd! Nie pamiętasz, co mówili nam na terapii?" Anita nie chce ustąpić, namawia Bartka do rozpoczęcia gry, do wcielenia się w fikcyjne postacie Horgena i Siri. Podaje mu kartę jego postaci. Bartek w końcu daje się wciągnąć w fikcję, zaczyna zachowywać się jak w transie: "Jestem gotowy. Możemy wyruszać". Anita jednak wstrzymuje go na chwilę, chce zmienić scenariusz gry. To wywołuje w Bartku kolejny niepokój. Anita chce, żeby Horgen i Siri mieli dziecko. Bartek ulega. Zaczynają grę. Kładą się obok siebie i obejmują. Wraca dawna czułość i bliskość. Tylko dzięki grze i wcieleniu się w fikcyjne postacie Anita i Bartek potrafią wskrzesić dawne, zapomniane w ferworze zwyczajnego życia, uczucia.
 |  |