Petra i Peter, oboje po czterdziestce, sfrustrowani i niespełnieni, odczuwający dolegliwości upływającego czasu, dostają jeszcze jedną szansę na znalezienie partnera. Jednak już w prologu niczym z Fausta Goethego kierujący ich poczynaniami Mistrz Duchowy przyznaje, że jego nadrzędnym celem jest utrzymanie ludzkości w strachu i samotności: "Piękne życie ludziom nie jest wszak pisane". Dwoje bohaterów, świadomych swej przegranej w życiu, których nie stać było do tej pory na "odrobinę brawury", teraz ujrzawszy w sobie nawzajem własną marność, postanawia raz jeszcze zawalczyć o szczęście. Związek projektanta reklamowego z pracownicą firmy handlowej, obojga niewolnych od strachu – przed życiem, zawiedzeniem i stratą, związaniem się z kimś, a równocześnie przed samotnością – skazany jest jednak na porażkę.
Chcąc dopuścić do głosu całą paletę obaw, Sibylle Berg na scenę zsyła duchy – to one wraz z Mistrzem Duchowym pociągają za sznurki losów bohaterów "bez właściwości", komentując ich żałosne poczynania i marność życia oraz krzyżując plany. Ale ponieważ człowiek posiada wolną wolę, Duchom nie do końca udaje się wypełnić misję. Pytanie, czy Petra i Peter sami z siebie nie popadną z powrotem we frustrację, pozostaje otwarte.
Dystans i sarkazm pisarki, jej zabawy językiem oraz przewrotne, świadomie grafomańskie songi nadają sztuce wymiar tragikomedii. Można ją nazwać współczesnym moralitetem, opowiadającym o życiowej przegranej, bezsilności człowieka wobec upływającego czasu i codziennej rutyny – wszystko to podane w wyjątkowo zabawnej i inteligentnej formie.