Szczerbowska po raz kolejny tworzy intymną narrację – Sprzedam to zapis strumienia świadomości z autoironicznym zacięciem, wypełniony zadaniami „na wyobraźnię”, z potencjałem na formułę interaktywną podszytą tradycją stand up’u. W aktorskim slamie wyróżnia się jednak gorzki kontekst dotyczący kondycji kobiety-artystki o szerokim wachlarzu refleksji (napięcie, które rodzi się między teatrem a „teatrem życia codziennego”, blaski i cenie dwojako rozumianego „aktorstwa”, obawy przed stagnacją, wpisane poniekąd w zawód artysty).
A zatem obcujemy z ciągłą zmianą ról, empatycznym przeżywaniem cudzych dramatów, nieustannymi zmianami „kostiumów”. Życie obliguje bohaterkę – jak i nas wszystkich – do ciągłego samookreślania, przyjmowania konkretnej tożsamości, która jest przecież płynna (vide: powtarzający się motyw określania cech wyglądu we wniosku dowodowym). Bohaterka monodramu prowadzi grę z publicznością, używa bezpośrednich zwrotów, każe tytułować się „mistrzem gry”, ma świadomość tego, że jest niczym egzotyczny drobnoustrój na szalce Petriego. Być aktorem – to znaczy sprzedawać siebie i swoją prywatność na rzecz wyższego sensu. Tylko kto ocali artystkę, która, na mocy przyjętej konwencji/symbolicznego cyrografu oddaje duszę publiczności?
„Sprzedam to rodzaj gry towarzyskiej. Gra oparta jest na przypuszczeniach dotyczących osób, sytuacji, przebiegu zdarzeń. Kto, gdzie, kiedy i dlaczego. Dlaczego? Każdy z nas zadaje pytania i szuka odpowiedzi. Każdy pochodzi z jakiegoś kraju. Ja jestem z Polski. To dobrze czy źle? […]. Tutaj modlę się o istnienie jakiegokolwiek Boga i zabijam siebie - na każdym spektaklu jeden raz, bo w tym kraju ja jestem aktorką. Polska to wolny kraj. Polska jest w Europie. To dobrze czy źle? Kto, gdzie, kiedy i dlaczego? Dlaczego? Jak ja mam moje
- M.S.