Poetycka, alegoryczna sztuka o inności, wykluczeniu, niezrozumieniu oraz spirali nienawiści, które wyciskają piętno na osobowości dorastającego człowieka. Głównym bohaterem jest Szczurzysyn – chłopiec o innym niż otoczenie kolorze skóry, którego poczynania komentuje Szczurzydziad. Szczurzysyn nie ma przyjaciół, to ludzie – prymitywni w swoich zachowaniach Autochtoni – bawią się nim. A robią to w sposób okrutny, dlatego chłopiec czeka na dzień zemsty na swoich oprawcach. Okazją jest spotkanie ze Starym Niedźwiedziem – człowiekiem, który nienawidzi ludzi i rzuca weń jabłkami. Stary Niedźwiedź i Szczurzysyn są nosicielami piętna, każdy innego, które wyklucza ich ze społeczności. Szczurzysyn dokona na sąsiedzie okrutnej zbrodni, posługując się jego własną bronią. Na koniec ze zgliszczy po pożarze wyłoni się dziwny, nad wyraz dorosły Bobas (metafora niewinności?), który zachęci Szczurzegosyna do kolejnych aktów przemocy, które okażą się już nie takie trudne, jak na początku.
Robert Jarosz w oryginalny sposób prowokuje utartymi konwencjami, motywami bajkowymi i baśniowymi, jak niewinną z pozoru dziecięcą zabawą "Stary niedźwiedź mocno śpi", pokazując jej upiorny wymiar.
Tekst otrzymał nagrodę specjalną jury w roku 2010 w Konkursie na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanym przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu.
Został opublikowany w 30. zeszycie "Nowych Sztuk dla Dzieci i Młodzieży" oraz przeczytany w reż. Waldemara Raźniaka podczas Międzynarodowego Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@port w Gdyni.