Kameralny komediodramat, a nawet ponura farsa o nieprzekraczalnych różnicach dzielących świat mężczyzn i kobiet. Dziwny, ponieważ z początku kompletnie niezrozumiały związek młodej kobiety i pogrążającego się w starości i szaleństwie mężczyzny opowiedziany w osobliwy sposób, poprzez nagromadzenie absurdalnych sytuacji, zaskakujących zachowań i słów, z których wyłania się obraz pary ekscentryków uwikłanych w sytuację z pozoru banalną.
Stary, samotny mężczyzna mieszka z kotem Fryderykiem. Jest zgorzkniały, nieobliczalny, izoluje się od ludzi i świata. Jedyną odwiedzającą go osobą jest pielęgniarka, młoda kobieta. Z początku źródłem jej obecności jest urzędowy obowiązek, jednak z czasem stosunek oficjalny zamienia się w relację bardzo bliską. Tego dnia, w którym odbywa się akcja sztuki, kobieta stawia mężczyznę przed groźbą całkowitego zerwania ich znajomości. Zmęczona, zawiedziona, albo prowokująca stwierdza, że odchodzi. Jak reaguje na to mężczyzna? Aby próbować oddać barwę feerii nieobliczalnych i nieprzewidywalnych pomysłów (głównie retorycznych łamigłówek), mających ratować związek z najbliższą, jak się okazuje i jedyną osobą, trzeba wspomnieć o niezwykłej, filozoficznej inwencji mężczyzny. Choć czasem może być interpretowana jako rodzaj szaleństwa, jego szarża jest w rzeczywistości morderczą próbą uzasadnienia wartości własnej osoby, odnalezienia sensu egzystencji, a w końcu wielką skargą na brak miłości. Cały ten poważny bagaż nie przeszkadza zupełnej śmieszności jego usiłowań, a także naiwności i idiotyczności. Groza życia i rzeczywistości miesza się z litością i musi zostać skwitowana uśmiechem. Uczeni teatrolodzy rozumieją istotę swego zawodu. Pomysły mężczyzny jednak mijają się zupełnie z marzeniami i oczekiwaniami kobiety. Zdaje się, że ostatecznie nie pada nawet jedno słowo (a wiele ich różnych pada) mogące znaczyć: nie odchodź. Każdy byłby rozczarowany. Cóż może zrobić pielęgniarka, która marzy o słonecznym, zielonym krajobrazie Nowej Zelandii? Przerażona i wściekła wzywa w końcu na pomoc sanitariuszy, którzy usiłują opanować zachowanie jej partnera. Kiedy sięgają po kaftan bezpieczeństwa, mężczyzna wyrywa się, wyskakuje przez okno i zwyczajnie odlatuje. Potem otwierają szafę. Widać w niej powieszonego, martwego kota Fryderyka.
Zalety: dwie bogate, barwne role stawiające przed aktorami prawdziwe zadania. Dowcipny, wartki dialog. Zaskakujące rozwiązania sytuacji. Głęboka problematyka, zdolna zadowolić kaprysy nawet najbardziej oczytanego krytyka.
Prapremiera sztuki miała miejsce w Teatrze Starym w 1995 r.
Przepraszam Czytelnika, który zirytował się tym opisem, ale streszczać tekst, którego większa część wartości opiera się na tworzywie dialogu i stylu, jest niemożliwością. Niniejsze doniesienie ma zatem za zadanie trochę ten styl oddać.
RM