Sarah Ruhl zdradza nam kulisy powstania urządzenia zwanego wibratorem, a pojawił się on wraz z wynalazkiem Edisona. Początkowo używany był do leczenia histerii u kobiet (a także, co nieoczywiste, a zauważone przez Ruhl, przez mężczyzn), wywołanej, według niektórych teorii psychoanalitycznych – brakiem zaspokojenia seksualnego i orgazmu (tutaj nazywanego "paroksyzmem").
Ruhl opowiada nam tę historię na przykładzie dwóch par. Doktor Givings i jego żona Catherine tworzą z pozoru udane małżeństwo. Mają nawet małe dziecko, jednak Catherine nie jest w stanie go nakarmić, bo ma niewiele pokarmu w piersiach. To przyczyna jej życiowego i małżeńskiego dramatu. Catherine nie czuje się bowiem w pełni kobietą, ma poczucie dystansu, jaki dzieli ją od jej własnego dziecka, a także męża, pełnego niewypowiedzianych pretensji.
Doktor Givings, ginekolog i specjalista w dziedzinie ginekologii i zaburzeń psychicznych na tle histerycznym, przyjmuje w swoim mieszkaniu pacjentki. Jedną z nich jest pani Daldry, bezdzietna, której palce, mimo młodego wieku „nie są już takie sprawne". Wskutek nieleczonej histerii cierpi jej małżeństwo. Pani Daldry poddaje się serii zabiegów z użyciem wibratora. Jest przerażona, a zarazem zafascynowana nowym urządzeniem, zaskoczona swoimi reakcjami, które są dla niej zupełną nowością. A przecież, jak twierdzi Elizabeth, mamka Letycji, takie reakcje powinny być częścią małżeńskiego współżycia. Doktor Givings testuje na Pani Daldry rozmaite wibratory, ale nic nie jest w stanie zaspokoić jej lepiej niż palcówka wykonywana przez Annę, asystentkę doktora. Między kobietami zaczyna rodzić się skrywane uczucie.
Pani Givings coraz bardziej zaczyna się interesować terapią stosowaną przez męża, zwłaszcza że z jego gabinetu daje się słyszeć pełne rozkoszy westchnienia. Zaczyna błagać doktora, by ten przetestował na niej swoje genialne urządzenie – przeczy to jednak etyce naukowca. W końcu z pomocą pani Daldry zakrada się do gabinetu, gdzie doprowadza samą siebie do orgazmu. Dzięki urządzeniu odkrywa, że jej pożycie z mężem nie jest idealne. Przez chwilę zakochuje się w pacjencie doktora, Leo, malarzu, który dzięki terapii wibratorem zaczyna znowu malować. Kiedy dociera do niej, że jej małżeństwo wisi na włosku, zmusza męża, by porzucił swoją działalność terapeutyczną i poświęcił jej więcej czasu.
Niezwykle "smaczna" sztuka, której język, przykryty celowo XIX-wieczną patyną, kontrastuje z perwersyjnym przesłaniem i niejednokrotnie staje się źródłem niepohamowanego śmiechu. Ruhl z inteligencją i wnikliwością pokazuje kołtunerię, jaka gościła w salonach bogatego mieszczaństwa, a którą spotkać można nierzadko we współczesnych, pozornie liberalnych związkach. W pokoju obok to historia początków kobiecego orgazmu i seksualnego wyzwolenia kobiet.
Z recenzji:
"W sztuce okrzykniętej najlepszą na Broadwayu Sarah Ruhl atakuje niezdrowy feminizm i seksualną ortodoksję, przedstawiając nam w zabawny, ale też i wzruszający sposób to wszystko, co komplikuje, a nawet rujnuje relacje nie tylko między przedstawicielami odmiennych płci, ale także tę wewnętrzną, osobistą"
Elysa Gardner, USA Today
"W pokoju obok to najlepsza sztuka Ruhl. Jej dramaturgia jest inspirująca."
John Lahr, New Yorker
"Ruhl to jedna z najinteligentniejszych i najzdolniejszych amerykańskich dramatopisarek. W pokoju obok można nazwać iście nowatorską sztuką: to komedia erotyczna dla dorosłych z otwartymi sercami i umysłami. Wnikliwa, ożywcza, śmieszna, pełna filozoficznej refleksji i wrażliwości sztuka.
Charles Isherwood, New York Times