Helen i John to młodzi małżonkowie, którzy właśnie zostali rodzicami. W ich głowach aż roi się od teorii na temat wychowania dziecka. Niestety niewiele ma to wspólnego z rzeczywistością. Pierwszy płacz ich uroczego bobaska wywołuje w nich panikę, złość i histerię. Właśnie wtedy, jak za sprawą czarodziejskiej różdżki, zjawia się w ich mieszkaniu seksowna i elegancka Niania, która jednym gestem ucisza dziecko. To za jej namową Helen idzie kupić ołówki, żeby napisać pierwszą powieść, a urocza Niania ląduje z Johnem w łóżku. Sytuacja staje się jeszcze bardziej niedorzeczna, kiedy w mieszkaniu Johna i Helen zjawia się Cyndi, której nowonarodzone dziecko zjadł wygłodniały pies. Cyndi chce zostać u Helen i Johna na stałe, gospodarze protestują, dziecko płacze, a Niania wrzeszczy, żeby się uspokoiło. Ostatecznie Cyndi porywa maleństwo pozostawiając w jego łóżeczku grzechotkę nasączoną trującymi środkami. Cyndi ginie pod kołami autobusu razem ze swoim psem, na szczęście maleństwu udaje się ocaleć. Zadowoleni rodzice pakują je ponownie do łóżeczka, rezygnują z usług Niani i postanawiają, że od tej chwili, będą odpowiedzialni i dojrzali, bo przecież mają siebie i maleństwo.
Dojrzali się jednak nie stają. Dziewczynka (bo taką płeć wybrała Helen dla dziecka) dorasta i nieustannie chce popełnić samobójstwo rzucając się pod koła nadjeżdżających autobusów. Czasami przestaje się ruszać, a matka nazywa to pasywną agresją wymierzoną przeciwko niej. W wieku siedemnastu lat Stokrotka odkrywa, że jest chłopcem i od tego momentu rozpoczyna długoletnią terapię, żeby odbudować swoją tożsamość. Wkrótce zakłada własną rodzinę. I wszystko zaczyna się od początku. Młodzi rodzice nachylają się nad kołyską z małym dzieckiem, żeby uciszyć jego płacz. I, chociaż życie to nie bajka, udaje się.
Christopher Durang napisał smutną komedię o błędnym kole bycia rodzicem i dzieckiem. Helen i John w podejściu do wychowania pociechy są absurdalnie śmieszni. Ich niedorzeczne zachowanie znakomicie wyczerpuje listę lęków i obaw rodziców. Absurdalne dialogi bohaterów doskonale oddają ich niedojrzałość emocjonalną. Pytanie, czy roli rodzica można się nauczyć, pozostanie otwarte.