Głównymi bohaterami są członkowie rodziny znajdującej się w fazie rozpadu. W sztuce poczytnego węgierskiego powieścio- i dramatopisarza bohaterowie przywołują przeszłość, by zanalizować ten stan rzeczy i dojść przyczyn. Szczególnie istotny jest punkt widzenia dorastającej córki – Anny (rozbudowana perspektywa nastolatki rozszerza docelową grupę odbiorców również na młodsze pokolenie czytelników i widzów).
W dramacie jak refren przewija się wspomnienie przełomowych momentów życia, które wydarzyły się w środę – i choć temu dniu tygodnia postaci nadają szczególne znaczenie, to jednak okazuje się, że pozornie „magiczne” środy okazują się prozaiczne, życiem rządzi przypadek, wszystko dzieje się „ot tak”. Członkowie rodziny nagle zaczynają dryfować w przeciwnych kierunkach. Ojciec, ciągle atakowany przez toksyczną teściową - dewotkę, poznaje młodszą kobietę, która uparcie go adoruje. Matka, asystentka lekarza, wdaje się w bliższą relację ze swoim przełożonym. Przy okazji dowiadując się, że ma raka. W powikłanej rzeczywistości próbuje odnaleźć się Anna – nie jest to łatwe, zważywszy na rosnącą rodzicielską (i babciną) presję, żeby była najlepsza we wszystkim. Sztukę wieńczy zaskakujący finał, w którym ojciec i matka dochodzą do wniosku, że sprawa rozwodowa jest im w zasadzie niepotrzebna, a wszystkie niesnaski dałoby się jeszcze załagodzić. Decydują jednak, że nie mogą się wycofać, w imię zasady, że „tak musi być”; życie toczy się swoim torem, a ludzie poddani bezwolnej sile inercji (nie mylić z losem) nie potrafią wziąć spraw w swoje ręce.