Czerwony Kapturek to opowieść bazująca na schematach baśniowych, ale przeznaczona dla dorosłych oraz, przede wszystkim, dla osób dopiero wchodzących w dorosłość. W centrum stoją kwestie inicjacji, przekraczania siebie, okupione bólem wchodzenie w kolejne etapy życia. Tytułowa bohaterka wyrasta z dzieciństwa i staje się młodą kobietą. Próbuje porozumieć się ze swoją Babcią, która zazdrości wnuczce młodości i naiwności. Przepaść pokoleniowa utrudnia komunikację, ale o wiele trudniej jest Kapturkowi porozumieć się z ojcem − Myśliwym. Ów obawia się wydania swojego dziecka na pastwę okrutnego świata (zwłaszcza mężczyznom na symboliczne "pożarcie"). W tej strukturze Wilk jest nie tylko upostaciowieniem zagrożenia, ale i przewodnikiem przeprowadzającym postaci na drugą stronę. Ta postać może być rozumiana dosłownie − jako Śmierć − ale warto spojrzeć na niego jak na akuszera pewnej przemiany (czyli śmierci pojmowanej symbolicznie). Autor celnie pokazuje, że rdzeniem każdej baśni jest właśnie przemiana, która ma swoją cenę. Dramat łączy w sobie poetyckość języka z odniesieniami do popkultury, co pozwala stworzyć sugestywny obraz mroku lasu i wilczego brzucha − jedynego miejsca, gdzie bohaterowie mogą się w końcu spotkać.