W nowojorskiej knajpie bywalcy rozmawiają wyłącznie indywidualnym kodem językowym: barman Tony liczbami, jego kucharz Miguel liczbami hiszpańskimi, dziwka Nancy posługuje się częściami ciała, były związkowiec nazwami potraw, agent James imionami polityków, gliniarz Gene pojęciami z dziedziny kryminalistyki. Wszyscy się rozumieją i bawią się świetnie. Publiczność również powoli rozszyfrowuje kody. Wreszcie pojawia się podstarzały dyrektor tearu offowego na Broadwayu w towarzystwie blond aktoreczki. On doskonale wszystkich rozumie, ona nie. Nie zna kodu i sama nie posługuje się kodem - jest bezradna.
Scenka:
NANCY:
Jądra?
RONNIE: (zaprzecza)
Smażona kaszankaleniwe pierogi... spaghetti carbonaraspaghetti vongolespaghetti con burro...
NANCY: (odwraca się)
Pęcherzyki płucne...
TONY: (pocieszając Ronniego)
88?
RONNIE:
Hamburgertort Dobosza... gnocci... gnocci di patate... 10 skarbów po pekińsku...
TONY:
8?
RONNIE:
17 skarbów po pekińsku... knedle z morelami... (śmieje się) tuczny wół z rożna!!!
(Bill wraca z ubikacji, wita się z Ronniem.)
BILL:
Ryba piła!
James kładzie bombę na telewizorze, w którym właśnie japoński milioner zapowiada, że wykupi cały Nowy Jork. "Podłożona" bomba wysadza w powietrze samochód, w którym siedzi Japończyk, widać to na ekranie. Jednak okazuje się, że Japonczyk zmierza do knajpy, już, już ma sie zjawić, ale sie nie zjawia. Wielkie zamieszanie, wielkie napięcie i - nagle aktorzy przestają odgrywać poprzednie role, konsternacja z powodu japońskiego aktora, który zwyczajnie olał występ. Aktorzy nabijają się ze swoich ról, okazuje się, że nie rozumieją swoich kwestii, dyrektor tłumaczy im, stara sie dowieść, co autor Bauer miał na myśli itd. Dowiadujemy się, jak miała wyglądać "część japońska", jakaś straszliwa masakra. W końcu reżyser decyduje się na powtórkę, która nagle się urywa - gasną światła, myzyka.
Wyrafinowany galimatias słowny Bauera, jego absurdalny humor sprawia, że INSALATA MISTA jest więcej niż zwyczajną sztuką koncepcyjną: niech każdy sam zadecyduje, co autor miał na myśli.
Prapremiera odbyła się 1 grudnia 1993 w Ohio Theatre w Nowym Jorku,
niemieckojęzyczna prapremiera 26 października 1997 w wiedeńskim Volkstheater