Kobuszewska, Sylwia

Nocą, kiedy wszyscy śpią i Mała Księżniczka jest sama w pokoju, drzwi szafy uchylają się... i  ukazuje się w nich Zła Czarownica. Na szczęście Mała Księżniczka doskonale wie, co należy zrobić w takiej sytuacji – czym prędzej i ile sił w płucach należy zawołać Mamę. Brutalnie wyrwana ze snu Mama przybiega, uspokoić córeczkę. To wystarczy, aby Wiedźma zniknęła, gdyż to, co powie Mama, musi być prawdą… ale jak Mała Księżniczka poradzi sobie z Wiedźmą, gdy słowa Mamy stracą moc sprawczą?

Oniryczna, nicująca baśniowe schematy sztuka Kiedy mama była bogiem pokazuje problem zmiany w relacji między rodzicami a dziećmi z chwilą, kiedy dziecko zaczyna dorastać. Dopóki dziecko jest małe, trzeba uważać na to, co się do niego mówi, gdyż wszystko uznaje za prawdę. Jednak w pewnym momencie młoda istotka zaczyna podważać wiarygodność świata. Gdy słowa rodziców tracą funkcje sprawcze, dziecko pozbywa się pancerza ochronnego wytwarzanego przez opiekunów i zmuszone jest do samodzielnego podejmowania decyzji i rozwiązywania problemów. Jest to nieodwracalny proces zwany dorastaniem.

Ptaki będą na obiad to sztuka pisana z myślą o dzieciach, choć wyróżnia ją dojrzały przekaz. Świat pokazany oczami dziecka demaskuje absurd szarej rzeczywistości dorosłych i pokazuje, że czasami warto się zastanowić nad tym, co z pozoru wydaje się oczywiste. Dla dzieci zaś jest to opowieść o sile marzeń i wyobraźni i nauka funkcjonowania w społeczeństwie.

Pięcioletnia Kalinka marzy o tym, aby zostać księżniczką ptaków. Uczy więc latać pluszowego gołębia, organizuje spotkania zabawek, zagaduje przypadkowych ludzi i nie chce się bawić z młodszym bratem, „bo to jeszcze dziecko”. Przede wszystkim jednak zadaje mnóstwo, wnikliwych pytań na temat otaczającego świata, jednocześnie powielając pewne schematy dorosłości.

Zatrzymać czas to tekst napisany z myślą o teatrze lalkowym – plastyczny, abstrakcyjny, pełen metafor i pytań bez odpowiedzi. Wśród bohaterów wyróżnić należy Sekundę, która chciała należeć do innej minuty, Minutę, która nie chciała minąć, oraz Godzinę, która nie chciała nadejść. Między tymi postaciami budzi się trwała choć „niemożliwa” przyjaźń – przecież bohaterowie nie powinni się w ogóle spotkać! – a jednak wspólnie udają się na poszukiwanie wszechmocnego zegara, który pozwoli im być, kim zechcą, wyrwać się spod władzy czasu.

To sztuka o trudności pogodzenia się z tym, co nieuniknione, o nierównej walce z tym, co dostajemy od losu, czyli najogólniej – o przyrodzonym człowiekowi lęku przed końcem, starością i śmiercią.

Koniec Świata to gorzka komedia dotycząca rozczarowania dorosłością, która wpisuje się w nurt dramatu poetyckiego i nawiązuje do tradycji teatru absurdu, jednak osadzona jest w konkretnych realiach Katowic, Warszawy i Włoszczowej.

Jeden z głównych bohaterów, zwany Złotym Dzieckiem, jest muzykiem z wykształcenia i fizykiem z zamiłowania. Wspólnie ze swoją nauczycielką śpiewu, Złą Macochą,  postanawiają zorganizować imprezę z okazji końca świata. Zależy im, żeby wszystko skończyć, bo tylko tak będzie można zacząć nowy rozdział. Są jeszcze Kato oraz Wawa, niekoniecznie sympatyczne personifikacje miast, a także bohater tytułowy, czyli Koniec Świata. Koniec Świata, choć ma skłonności destrukcyjne i nie radzi sobie w społeczeństwie, jest postacią, z którą łatwo można się zidentyfikować.

Otoczenie próbuje nas wmanewrować w pesymizm i wmówić, że wszystko się kończy i, co gorsza, również my  jesteśmy skończeni, skoro nie podbiliśmy świata przed trzydziestką.