Kraxner, Petra Maria

Gabriel i Ofelia spotykają się w pokoju pewnej sieci hotelowej. W jakim celu i kim właściwie są postaci, możemy się jedynie domyślać. Wiadomo, że sytuacja ma charakter intymnej schadzki, w której Ofelia zatrudnia (jako bezrobotna!) Gabriela do usług seksualnych za niewielką stawkę. Gabriel jest zawiedziony, ale rozczarowanie rekompensuje mu uczucie, które rodzi się między nim a Ofelią. Poczynania bohaterów komentuje Emisariusz G. Widok, od którego co nieco dowiadujemy się o bohaterach.

Ofelia jest społecznikiem z powołania i wykształcenia. Dawniej angażowała się politycznie i społecznie, ale teraz wiedzie konsumpcyjny, bezideowy styl życia (w tekście występuje także jako zaangażowana autorka listów do redakcji magazynu poświęconego ekologii). Obecnie pozór zaczynania życia na nowo, nowego początku daje jej wynajmowanie pokojów w hotelach pewnej sieci. Gabriel to materialista – typ, który łatwo ocenia ludzi na podstawie ciuchów i gadżetów, jakimi się otaczają. Ma skłonność do nagłych omdleń, które mogą być efektem działania Wizji Ciepła i Izolacji oraz Istoty, która twierdzi, że Gabriel nigdy nie dorobi się mieszkania własnościowego. Ofelia, jako właścicielka połowy domu, próbuje wyleczyć go z obsesji. Emisariusz G. Widok przepowiada obojgu przyszłość – stworzą związek, Ofelia będzie pracowała jako ornitolog, znowu zaangażuje się i będzie pisać listy do redakcji; Gabriel stanie się specjalistą ds. energetyki budynków. Połączy ich „wspólny język, podobne marzenia, podobne objawy strachu".

Sztuka Petry Marii Kraxner o otwartej formie, metaforyczna, a zarazem osadzona w konkretnych, współczesnych realiach, z wyrazistymi rysami postaci. W tle akcji są rozważania postaci na temat ich trudnej sytuacji finansowej, ekologicznego stylu życia jako elementu uszlachetniania świata i zdominowania ich osobowości przez pieniądz. Pokazuje ludzi, którzy po skończeniu studiów stracili ideały i teraz nie wiedzą, co ze sobą zrobić. Tylko jak pogodzić ekologię z brakiem pieniędzy? Jak stworzyć trwały związek, gdy nie ma się mieszkania i stałej pracy? Na to pytanie szukają odpowiedzi Gabriel i Ofelia.

Gatunek: sztuka katastroficzna, dramat futurologiczny, antyutopia;

Czas: współczesność lub niedaleka przyszłość; Miejsce: fabryka

Niecodzienna fabryka na obrzeżu politycznego centrum. Wytwarza się tu taśmowo teksty. Elektroniczna praca przy taśmie polega na przygotowaniu opinii o produktach: tekstów dla sklepów internetowych, opinie rzekomych użytkowników, recenzje, komentarze, wypowiedzi na blogach. Jest to wzorcowa firma. Społeczność, w której wszystko odbywa się fair, która oferuje wiele dla umilenia dnia pracy. Wszyscy mówią sobie na "ty" i zapewniają o swoim zadowoleniu. Aż do podpisania umowy na czas nieokreślony. Dlaczego wydajność pracy drastycznie spada po okresie próbnym? Dlaczego tak wielu pracowników jest niezadowolonych i nienawidzi swojej pracy? Na te pytania stara się odpowiedzieć w swojej antykorporacyjnej sztuce Petra Maria Kraxner.

Fabuła tekstu przeprowadza nas przez wszystkie etapy życia robotnika współczesnej Fabryki – od rozmowy kwalifikacyjnej po zwolnienie z pracy. Poznajemy je za pośrednictwem losów anonimowych robotników, a także postaci z "krwi i kości" - Kostai i Romany Kurtz. Kostai to młoda kobieta, całkowicie pochłonięta przez świat wirtualny, która decyduje się podjąć pracę, bo zaczyna jej brakować na rachunki za prąd. Na rozmowie kwalifikacyjnej wszyscy kandydaci są ponumerowani, nie uwzględnia się nawet ich imion. Są bezosobowymi trybikami w wielkiej machinie zatrudnienia. Po drugiej stronie pokazani są rekrutujący i ich perspektywa spojrzenia na Fabrykę. To po ich stronie jest Romana Kurtz – naukowczyni, zatrudniona do zoptymalizowania efektywności pracy. Musi przeanalizować, jacy kandydaci o jakich cechach generują jakie wyniki, zastosować odpowiednią socjotechnikę i suplementy diety. Zlecenie przychodzi od panoptycznej Głowy, współczesnej Meduzy, czuwającej nad całą Fabryką. Romana usiłuje maksymalnie wykorzystać ludzki potencjał, nie zważając na potrzeby jednostek, stworzyć człowieka-maszynę. Nieoczekiwanie i wbrew regulaminowi między Romaną a Kostai zaczyna rodzić się uczucie, a główną motywacją Kostai do pracy staje się szansa zobaczenia Romany. Kostai naciska na spotkania poza Fabryką, chcąc przenieść relację z Romaną w sferę prywatną. Tymczasem Głowa jest coraz bardziej niezadowolony z wyników pracy Romany, zwłaszcza z otrzymanej od niej diagnozy: optymalizacja robotników i kandydatów nie jest możliwa. Naukowczyni twierdzi, że brak efektywności ma związek z samą pracą – robotnicy bowiem uważają ją za bezsensowną. Głowa uważa, że w takiej sytuacji należy wyeliminować pytania o sens, a odkrywszy romans nauczkowczyni z Kostai, zwalnia Romanę. Kostai jest załamana, nie ma kontaktu z Romaną poza Fabryką.

Fabryka osiąga boom optymalizacji i image'u – problem jest jedynie z pracownikami, którzy masowo składają wypowiedzenia. Aby powstrzymać ich odpływ, Głowa urządza propagandowe, firmowe święto z narkotykami, hazardem i fast foodem. Jednak dobra passa szybko się kończy: Fabryka odnotowuje drastyczny spadek wyników, Głowa traci kolejne "głowy", pracownicy poznają zalety zwolnienia, a Kostai odnajduje Romanę dzięki programowi do tworzenia poezji lirycznej.