Mundruczó, Kornél

W klinice eutanazji panuje przednoworoczna gorączka. Atmosfera celebracji zderza się z zaduchem śmierci. Terminalnie chory dyrygent Gustaw pragnie przeżyć swoje ostatnie dni otoczony najbliższymi. W ostatniej drodze towarzyszy mu żona Irys, która, mimo że teoretycznie nie spełnia warunków potrzebnych do przeprowadzenia procedury, decyduje się umrzeć razem z małżonkiem. Zupełnie inną reakcję na śmierć przejawia ich córka Jaśmina, która, najogólniej mówiąc, korzysta z życia pełnymi garściami, flirtuje z pracownikiem kliniki, zastanawia się, czy prochy rodziców zmieszczą się do opakowania po chusteczkach higienicznych.

Bohaterką drugiej części sztuki jest pielęgniarka Marta, która musi podjąć ostateczną decyzję dotyczącą losów zniedołężniałego Łukasza. Mężczyzna nie jest w stanie wyartykułować woli przeprowadzania eutanazji. Odpowiedzialność częściowo zostaje scedowana na czytelnika/widza, do którego zwroty padają co jakiś czas z ust bohaterów. W końcu to publiczność staje się dysponentem pudełka śmiercionośnych tabletek.

Dramat Mundruczo to nieustanna gra z konwencją, formalny misz-masz okraszony drapieżnym, czarnym humorem, wytrącanie odbiorcy z bezpiecznych schematów i wciąż silnego tabu dotyczącego choroby i umierania – procesu, który z jednej strony postrzegany jest jako wstydliwy, z drugiej – uwznioślony, otoczony nimbem tajemnicy. Wciąż zbyt rzadko temat śmierci traktowany jest z przewrotnym humorem. W Polsce ogromnym sukcesem cieszył się spektakl Nietoperz w reżyserii samego autora (TR Warszawa, premiera 20 września 2012). Ten niezwykły tekst czeka na ambitnego twórcę, który byłby gotów na reinterpretację.