Osiemdziesięcioletnia Adina Berman wynajmuje studentowi mieszkanie. Kiedy odwiedza Orgada, by zapowiedzieć podwyżkę czynszu, dowiaduje się, że ten wynalazł właśnie pigułkę przywracającą młodość. Adina zamiast podwyżki proponuje Orgadowi obniżkę w zamian za udostępnienie magicznej tabletki. Dobijają targu i w mgnieniu oka staruszka zamienia się w 26-latkę. Specyfik działa tylko trzydzieści minut, ale w tym czasie młodą Adi zdąży spotkać u Orgada jego kolega Daniel i… się w niej zakochać. Adina wraca lekko zasmucona do domu w swojej „starej” skórze. Tam czekają na nią rodzinne problemy: zakochana nieszczęśliwie wnuczka Rachel, która próbuje znaleźć sposób, by zapewnić sobie miłość opornego chłopaka – a tym samym zapewnić babci wymarzonego prawnuka – oraz zazdrosny mąż, który uroił sobie, że żona spotyka się ze swoją pierwszą miłością. Zasmakowawszy powtórnej młodości, Adina chce raz jeszcze zażyć tabletkę, by jako Adi spotkać się na randkę z Danielem. Dochodzi do randki, ale wtedy wychodzi na jaw, że Daniel jest owym opornym młodzieńcem, w którym zakochała się wnuczka Adiny. Zdesperowana babcia, w poczuciu winy i trosce o swoją Rachel, błaga Orgada o jeszcze jedną tabletkę – chce w swoim młodym ciele po raz ostatni spotkać się z Danielem i zakończyć z nim znajomość. Dostaje kilka tabletek, ale brak w nich litu i każda pozwala jedynie na kilkuminutową przemianę. Adinę zaczynają „swędzieć cycki”, co nieuchronnie zwiastuje koniec działania pigułki. Na oczach wszystkich zostaje zdemaskowana. I w tym kulminacyjnym momencie każde z bohaterów stanie przed trudnym, decydującym wyborem:  z kim być, a z kogo zrezygnować. 

Pełna zawirowań i zwrotów akcji lekka, ciepła komedia o tym, co w życiu najważniejsze i czym jest prawdziwa miłość.

Komedia Anioł powstała z inspiracji filmem Wima Wendersa Niebo nad Berlinem. Tytułowy Anioł prosi przełożonych o możliwość zejścia na ziemię i życia tak, jak ludzie. Wcześniej przygląda im się uważnie i zachwyca go natura człowieka oraz powszednie drobiazgi, na które przestaliśmy zwracać uwagę: „Widziałem was płaczących ze szczęścia w salach koncertowych. Widziałem, jak drżeliście, słysząc morze lub patrząc na chmury. Widziałem wasze pieszczoty. Słyszałem waszą muzykę i wasze myśli. Słyszałem, jak myślicie i czytacie w bibliotekach, słyszałem, jak kłócicie się ze sobą w myślach. Słyszałem, jak w głowach piszecie wiersze. Słyszałem waszą samotność i wasz smutek podczas jazdy metrem, o świcie w autobusach. Piękny jest wasz smutek przed wschodem słońca”.

Akcja rozgrywa się w nieokreślonym europejskim mieście, nocą. Aniołowi towarzyszy od pierwszej sceny bezdomny mężczyzna, który nie jest pewien, czy rozmawia z szaleńcem, czy z autentycznym wysłannikiem nieba. Mocnym punktem sztuki jest humor sytuacyjny i dwie rozbudowane role męskie, przeciwstawne pod względem charakterologicznym: łagodny entuzjasta życia vs zgryźliwy maruda. Pod koniec sztuki do bohaterów dołącza Śmierć, a raczej na wpół szalona śpiewaczka, której życie nie oszczędziło cierpień. 

Utwór Fernándeza przepełnia czarny humor egzystencjalny, atrakcyjny dla każdego odbiorcy. Poza warstwą komediową w sztuce zawarta jest diagnoza współczesnego społeczeństwa europejskiego, żyjącego w dobrobycie, którego nie docenia. Tekst stanowi dobry materiał do realizacji radiowej – akcja rozgrywa się w dialogach, w ciągu jednej nocy, towarzyszy jej motyw muzyczny Love the One You're With amerykańskiej grupy folkrockowej Crosby, Stills, Nash & Young.

Małżeństwo postanawia rozpocząć terapię par. A raczej postanawia żona, a mąż się na to niechętnie zgadza. I oto oboje siedzą w gabinecie terapeutki, podejmując ostatnią próbę ratowania związku. Kiedyś szaleńczo zakochani, dziś uginają się pod ciężarem codziennego życia, problemów i kłopotów domowych i rodzinnych, ale także własnych kompleksów, przemilczeń i braku szczerości. Szeregówka na przedmieściu, dwójka dzieci, mąż pracuje w znanej firmie architektonicznej, żona zajmuje się domem i dwa razy w tygodniu kilka godzin dorabia – to na pozór przepis na szczęśliwe życie. Kiedy jednak małżonkowie zaczynają wylewać swoje żale, okazuje się, że wcale nie jest tak różowo. Z tą burzą tłumionych przez lata emocji próbuje sobie poradzić terapeutka, która sama ma problemy z utrzymaniem relacji, a w dodatku jest potwornie przepracowana. Wyniknie z tego huśtawka najróżniejszych, czasem bardzo skrajnych emocji i jedno dość optymistyczne przesłanie: warto rozmawiać. A prawdziwa miłość wcale tak łatwo nie umiera.

To słodko-gorzka komedia, w której może odnaleźć się wielu widzów, bliska naszym codziennym doświadczeniom, a zarazem pokazująca, jak ważne jest pielęgnowanie relacji, szczerość i otwartość na drugiego człowieka.

Recenzje:

„Problemy bohaterów nie są obce wielu widzom. Jednak błyskotliwy humor sprawia, że wieczór jest nie tylko zabawny, ale i zaskakujący”.

                                                                                                          „Frankfurter Neue Presse”

„Teatr często sięga po przesadę, także tutaj autor nie boi się uderzenia kijem bejsbolowym. I ta komedia psychologiczna zachwyca, bo widzowie nie tylko mogą się rozpoznać w bohaterach, ale też stwierdzić, że ich życie wcale nie jest takie najgorsze”.

                                                                                                                   „Neue Westfälische”

„Sukces tej komedii nie dziwi. To ulubiony spektakl publiczności w naszym mieście”.

                                                                                                                „Wiesbadener Kurier”

„Autorowi udała się wspaniała sztuka. Zabawna, seksowna, bez odrobiny nudy. Jednym słowem – świetna!”.

                                                                                               „Märkische Allgemeine Zeitung”

„Ta komedia terapeutyczna, jak nazwał ją sam autor, zachwyca świetnymi rolami i doskonałą konstrukcją, gwarantując suspens i zabawę”.

                                                                                                                      „Altmark Zeitung”

Sastre to jeden z głównych przedstawicieli tak zwanego Pokolenia 1955, urodził się w 1926 roku w Madrycie. Był pisarzem, dramaturgiem, eseistą, scenarzystą filmowym. W okresie rządów generała Franco był zaangażowany w walkę z dyktaturą. Jego polityczne i społeczne zaangażowanie znajdowało odzwierciedlenie w jego dramatach i było powodem wielu kłopotów z cenzurą. Sztuka Knebel, której premiera odbyła się w Teatro Reino Victoria w Madrycie w 1954 roku, została zainspirowana głośnym wówczas morderstwem, popełnionym w pobliżu francuskiej miejscowości Lurs. Chociaż w dramacie nie został jednoznacznie określony ani jego czas, ani miejsca akcji, to (pomimo francuskiej inspiracji) opowiadane w nim zdarzenia jednoznacznie nasuwają skojarzenia z atmosferą panującą po wojnie domowej w Hiszpanii. 

Do wiejskiego domu dawnego przedstawiciela ruchu oporu Isaiasa Krappo i zdominowanej przez niego tradycyjnej, hiszpańskiej rodziny pewnej gorącej sierpniowej nocy przybywa tajemniczy nieznajomy. Mężczyzna pomimo późnej pory nie przyjmuje odmowy i pragnie z nim porozmawiać. Jak się okazuje, po trzech latach zamknięcia mężczyzna wyszedł właśnie z więzienia i od razu skierował swoje kroki w stronę domu Isaiasa, aby wyrównać nierozliczone do dziś porachunki i po latach wymierzyć w końcu sprawiedliwość… Tajemniczy nieznajomy okazuje się być jego dawnym przeciwnikiem politycznym – przedstawicielem ówczesnej władzy – któremu stary Krappo w czasie wojny domowej nie tylko zgwałcił żonę, ale również zamordował z zimną krwią zarówno ją, jak i towarzyszącą jej córkę. 

Dramat trzyma w napięciu od początku do końca. Alfonso Sastre jak nikt inny portretuje patriarchalną, hiszpańską rodzinę, sparaliżowaną strachem, a także wpojonym poczuciem  synowskiego posłuszeństwa i lojalności wobec rodziny. To milczenie, ten knebel zamykający ludziom usta, jest analogią do frankistowskiej cenzury. Ale wymiar tej sztuki jest również uniwersalny, to zbrodnia popełniona przez ojca w imię „słusznej sprawy” i pokrzywdzony, który domaga się po wyjściu z więzienia zadośćuczynienia, ale niestety ginie z ręki tego samego oprawcy… Pytanie, czy w takiej sytuacji niewygodna i przerażająca prawda ma szansę wyjść na jaw? 

Dwa przypadki Doktora Valmy to sztuka jednego z najsłynniejszych hiszpańskich dramatopisarzy XX wieku. Antonio Buero Vallejo był uczestnikiem hiszpańskiej wojny domowej, potem do 1945 roku był zamknięty w więzieniu. Te doświadczenia nie pozostały bez wpływu na poniższą sztukę, która została napisana w 1964 roku  Ze względu na panującą wówczas frankistowską cenzurę, dramat (będący jednoznacznym głosem sprzeciwu wobec okrutnego torturowania więźniów politycznych) miał swoją prapremierę w Wielkiej Brytanii. Pierwszego wystawienia w Hiszpanii doczekał się dopiero – po upadku dyktatury generała Franco – w 1976 roku.

Antonio Buero Vallejo akcję swojej sztuki osadza „w naszych czasach, w dalekim kraju o nazwie SURELIA”. Jej głównymi bohaterami czyni małżeństwo: Daniela i Mary Barnes. Mężczyzna pracuje w (posiadającej bardzo złą sławę) Sekcji Politycznej Departamentu Bezpieczeństwa (DB), która zajmuje się torturowaniem więźniów, sprzeciwiających się panującemu reżimowi. Daniel dotychczas nie przejawiał żadnych wątpliwości czy etycznych dylematów ze względu na wykonywaną pracę. Jednak kiedy zostaje zmuszony do okaleczenia genitaliów niewspółpracującego więźnia, mężczyzna (z niezrozumiałych dla siebie na początku powodów) zaczyna mieć problemy z potencją. W tym samym czasie Mary odwiedza jej była uczennica (Lucila), która okazuje się być żoną przetrzymywanego więźnia. Mary dotychczas nie zdawała sobie sprawy z tego, na czym polega praca jej męża. Po spotkaniu z Lucilą Daniel będzie stawać się jej coraz bardziej obcy, a jego samego zaczną nachodzić coraz większe wyrzuty i wątpliwości. Jak się jednak okaże, wydostanie się z matni DB nie będzie wcale takie łatwe, a cała historia zakończy się prawdziwą tragedią.

Swoistym narratorem sztuki jest tytułowy psychoterapeuta Doktor Valmy, który opisuje przypadek małżeństwa Barnesów. Ich historię poznajemy więc z jego perspektywy. Jako przypadek, przy którym - jak sam deklaruje - jego „cała zawodowa praktyka okazała się nieprzydatna”. Drugim (tytułowym przypadkiem), który stanowi punkt odniesienia i swego rodzaju klamrę dla historii Barnesów, jest casus małżeństwa, które mieszkało obok nich po sąsiedzku. Pan w smokingu i Pani w wieczorowej sukni zarzucają kłamstwo lekarzowi. Nie wierzą w jego opowieść. Antonio Buero Vallejo przy ich pomocy opowiada o społecznej znieczulicy i ludziach, którzy zatykają uszy i zamykają oczy na okrucieństwa, które dzieją się pod ich własnym nosem… Ale jak mówi Doktor Valmy:

"Na naszym bardzo dziwnym świecie jeszcze nie można utożsamiać niedowierzania z szaleństwem. A takich jak oni są miliony. Miliony ludzi, którzy postanowili nic nie wiedzieć o świecie, na którym żyją."