Tekst został napisany jako słuchowisko radiowe, w 1987 r. uhonorowano go prestiżową nagrodą Prix Italia. Jest subiektywną relacją z pracy przy filmie Ofiarowanie - kręconym w Szwecji ostatnim obrazie znakomitego rosyjskiego reżysera Andrieja Tarkowskiego. Krytyka uznała Ofiarowanie za film-testament, za bajkę z morałem zawierającym podstawowe założenia filozofii Tarkowskiego: "rzeczywistość ma charakter duchowy, jest ideą". Jeden z francuskich recenzentów napisał: "Ofiarowanie dowodzi, że kino może się wznieść na wysokość myśli Pascala".
Josephson, który zagrał w Ofiarowaniu jedną z głównych ról, dzięki Białej nocy pragnie jeszcze raz, sam na sam, bez pomocy tłumaczy, podjąć dialog z Tarkowskim. Próbuje określić granice jego samotności jako człowieka, emigranta, artysty. Samotności, której przyczyny leżą nie tylko w sferze cywilizacyjnej i językowej, lecz przede wszystkim duchowej. Istnieje Tarkowski - jedyny, niezmienny, wierny, prawdziwy, i istnieje świat, który przeraża swą pustką, małostkowością, stagnacją i który "czeka, aż Ruski na nowo wprawi go w ruch".
"Zabawne, prowokujące i ekscytujące. Jak prawdziwa rozmowa."
za: Svenska Dagbladet, 22.09.2002