Młoda muzyczka z Izraela, będąca w dziewiątym miesiącu ciąży, budzi się pewnego ranka w swoim pięknym apartamencie nad malowniczym kanałem Keizersgracht w Amsterdamie. Chce usmażyć omlet, ale w zdumieniu odkrywa, że nie ma gazu. Na progu drzwi znajduje rachunek na astronomiczną sumę obejmującą odsetki za brak płatności od roku 1944. Kto używał gazu w czasie, za który wystawiono rachunek, i kto właściwie powinien tę kwotę zapłacić? Towarzyszymy kobiecie podczas jej całodziennych rutynowych czynności.
Amsterdam, poruszający m.in. tematy zbiorowej tożsamości i alienacji, to sztuka o strukturze polifonicznej: wielogłos przywołujący historie, które mogły się wydarzyć w przeszłości i za sprawą których stylowy apartament bohaterki przeobraża się w scenę tragicznych wydarzeń. Od chwili znalezienia na progu tajemniczego rachunku – który cały dzień nosi w torebce i który zaczyna ciążyć jak tykająca bomba – oswojony świat bohaterki zaczyna tracić bezpieczne kontury. Uwielbiany przez nią widok z okna już nigdy nie będzie tym samym widokiem. Most i rzeka nie będą tym samym mostem i rzeką. Sąsiad Jan przestaje być zwykłym sąsiadem z piętra wyżej. Mury i ściany nabierają ciężaru. Czy bohaterka zdecyduje się kiedyś położyć tak bardzo oczekiwane przez siebie niemowlę na łóżku, na którym leżało – lub mogło leżeć – kiedyś „tamto inne” niemowlę?
Przeplatanie się światów, misternie odtwarzane lub stwarzane w procesie narracji zdarzenia i ich szczegółowe okoliczności wytrącają ze strefy komfortu. Polifoniczna forma, w którą wpleciono frazy z różnych języków, podkreślając wielowymiarowość rzeczywistości i powtarzalność motywów, nadają tej wstrząsającej sztuce niezwykły walor poetycki. Za pomocą natrętnych powtórzeń, autorka jak po spirali myśli rozwija swoją pieśń o zagładzie, przenikając czas i przestrzeń labiryntu pamięci i skojarzeń.