Nasz bohater – o wymownym nazwisku Biedermann (człowiek zacny, ale i naiwny) – mimo wyraźnych znaków ostrzegawczych przyjmuje w domu dwóch podpalaczy, notorycznych przestępców podpalających dom po domu, i z tchórzostwa, strachu przed barbarzyńską przemocą popartą ich siłą fizyczną, z lęku przed konfliktem i utratą dóbr, dodatkowo zaś powodowany wyrzutami sumienia, pozwala im pod własnym dachem czynić przygotowania do rozniecenia pożogi. Gotowy jest nawet podać podpalaczom zapałki. Tytułowym Zacnym Człowiekiem kierują szlachetne motywy, gdy decyduje się on przyjąć pod dach swoich przyszłych oprawców i  przymyka oko – czy to z tchórzostwa, czy z wygodnictwa – na rzeczywistość. Biedermann dla spokoju ducha wypiera ze świadomości wszystko to, co powinno wywoływać oburzenie i prowadzić do protestu, a tym samym staje się współodpowiedzialny za bezprawie i niesprawiedliwość, za zbliżającą się pożogę jego świata.

Sztuka ukazała się w II tomie Dramatów zebranych Maxa Frischa, ADiT, Warszawa 2016.