Heinar wie, czego chce: zbudować dom. Własnymi rękami. Na wsi. Dla jego żony, Petry, to oczywiste: skoro spodziewają się dziecka, czas wyjechać z miasta. A praca fizyczna dobrze zrobi Heinarowi. Wreszcie stworzy coś sam, jak prawdziwy mężczyzna. Tylko ojciec Petry jest nieco sceptyczny, nie ceni zięcia. Postanawia jednak sfinansować ten pomysł, żeby córka wreszcie przejrzała na oczy. Bo jego zdaniem Heinar na pewno poniesie porażkę. Zgadza się z nim kolega Heinara, Markus, z zawodu architekt. Usiłuje to powiedzieć przyjacielowi, ale ten po prostu przestaje z nim rozmawiać. Za to budowa domu zatrzymuje się na etapie murów ledwo wystających z ziemi. Bo Heinar uważa, że trzeba wrócić do źródeł, do czasów, gdy budowanie miało w sobie pierwiastek boski, do greckiej świątyni:
I gdy świątynie jedna po drugiej powstają na zakupionej działce, rodzina i przyjaciele zastanawiają się, jak do tego doszło. Odwracają się od tego „wariata” Gdy po upadku z rusztowania ginie ich dziecko, również Petra porzuca męża.
Ta „sztuka o wznoszeniu” analizuje przekonanie dominujące w naszych czasach: konstruktywizm. Zakłada on, że już nic na tym świecie nie ma swojego pierwotnego znaczenia. Że sens danej rzeczy zawiera się tylko w dodatkach, glosach, seriach znaków, które tak się już spiętrzyły, że nikt tak naprawdę nie wie, co się pod tym wszystkim kryje. Dlatego Heinar wraca do źródeł i chce przygotować fundamenty pod nową epokę. To próba stworzenia „świętości, na której będziemy mogli coś dalej wznosić”. Aż w końcu w świątyni będzie można umieścić boga, który podobno umarł jakiś czas temu.