Autobiograficzny tekst - rodzaj pamiętnika o nietypowej konstrukcji przenikniętego fragmentami prozatorskimi i poetyckimi - pełen motywów wanitatywnych i wspomnień z dzieciństwa, nasycony szczególną „osobnością” Turriniego, jego lękami i radościami. Autor był niezwykle dojrzałym i świadomym młodym człowiekiem, który nie mogąc znieść prowincjonalizmu i niechęci wsi (która później nota bene chciała go uczynić honorowym obywatelem), jeździł po całej Europie, imając się różnych zawodów. A teatr? „Już wcześnie nauczyłem się żywić wstręt do istniejącego teatru” – pisze. Decydując się na zawód pisarza, wybiera życie w biedzie i walkę o uznanie, która owocuje prapremierą w Volkstheater, uznaną jednak za pohańbienie teatru. Turrini wielokrotnie w swoim życiu musiał zmagać się z demonami przeszłości, z których na szczęście wyleczyła go jednak miłość.
C’est la vie to intymna spowiedź pisarza, odsłaniająca proces tworzenia, któremu wciąż towarzyszą stany lękowe.