Osoby: Anna Maria/ Maria Anna-Mozart
Ciało zwane Mozartem/ Ciało zwane Mozartem-Haydn/ Przyjaciel
Czas - współcześnie
Miejsce akcji - mieszkanie Marii Anny
Maria Anna jest awangardową artystką, której sztuka doskonale się sprzedaje, nic dziwnego - artystka żeruje na ludzkiej fascynacji ciałem, rozkładem, śmiercią, fotografując i malując, często zdeformowane, fragmenty ludzkiego ciała.
Sztuka zaczyna się w przełomowym momencie jej życia. Czując wewnętrzną pustkę kobieta zniszczyła większość cennych, bo osiągających wysokie ceny na rynku, prac, spakowała swoje dotychczasowe życie, oddała psa do schroniska, słowem - przeżywa bardzo głęboki kryzys egzystencjalny. Jest w depresji, brak jej chęci do życia i tworzenia. Siedzi sama w opustoszałym mieszkaniu, otępiała i zniechęcona.
W tym momencie zjawia się u niej niezwykły gość, to Mozart we własnej osobie, a raczej, jak chce Autorka sztuki, Ciało zwane Mozartem, a raczej, jak się szybko domyślamy, ktoś w rodzaju Anioła Stróża, który przybywa ratować duszę (i ciało) bohaterki sztuki.
Mozart, choć jest już jedynie ciałem, ma po stokroć więcej wigoru, energii i radości życia niż bohaterka. Ich spotkanie ma zwartą dramaturgię i jasno przeprowadzoną myśl. Początkowo Maria Anna jest apatyczna i nie odpowiada w żaden sposób na wysiłki nawiązania z nią kontaktu ani też na świadome prowokacje i zaczepki Mozarta. (Requiem) Ponieważ Mozart nie ustaje w swych wysiłkach wytrącenia bohaterki z marazmu i zniechęcenia, Anna Maria zaczyna zachowywać się agresywnie. Jednak w trakcie długiej rozmowy, gdy Mozart zaczyna opowiadać o swoim życiu, Anna Maria ożywia się, daje się wciągnąć w odgrywane przez Mozarta scenki; odzywa się w niej empatia, a jednocześnie udaje się jej łatwo znaleźć odniesienia do własnego życia. (Kwartety smyczkowe) Bezkompromisowość, całkowite oddanie się sztuce, despotyczny ojciec, kult pieniądza, artystyczne dylematy - te tematy okazują się odwieczne i tworzą między dwojgiem bohaterów więź porozumienia. (Opera) Mozart mobilizuje Marię Annę do działania, tworzenia, życia, przypomina szczęście, jakie daje sztuka. Na pożegnanie rzuca jej zdanie: "Jesteś sobą, kiedy się nie boisz."
Kiedy znika Mozart, w mieszkaniu bohaterki pojawia się Przyjaciel, pyta ją, co zażyła. Okazuje się, że od kilku dni nie otwierała drzwi, zamknęła się w sobie, spaliła swoje najlepiej sprzedające się prace. Jednak Przyjaciel zastaje ją już odmienioną. To zasługa Ciała zwanego Mozartem, to dzięki niemu odzyskała odwagę bycia sobą, bezinteresownego tworzenia, dziecinnego cieszenia się życiem. Sztuka kończy się pointą, którą w swoim wydźwięku można uznać za optymistyczną i rokującą: "Zmarnowałam kawałek życia. Ale to nie jest całość...".
Współczesne osiedlowe mieszkanie Marii Anny jest tu jedynie tłem, dekoracją, takie spotkanie może zdarzyć się zawsze i wszędzie, ponieważ dotyczy uniwersalnych problemów, aktualnych w każdym czasie.
Joanna Olczak dla ADiT