Gatunek: sztuka katastroficzna, dramat futurologiczny, antyutopia;
Czas: współczesność lub niedaleka przyszłość; Miejsce: fabryka
Niecodzienna fabryka na obrzeżu politycznego centrum. Wytwarza się tu taśmowo teksty. Elektroniczna praca przy taśmie polega na przygotowaniu opinii o produktach: tekstów dla sklepów internetowych, opinie rzekomych użytkowników, recenzje, komentarze, wypowiedzi na blogach. Jest to wzorcowa firma. Społeczność, w której wszystko odbywa się fair, która oferuje wiele dla umilenia dnia pracy. Wszyscy mówią sobie na "ty" i zapewniają o swoim zadowoleniu. Aż do podpisania umowy na czas nieokreślony. Dlaczego wydajność pracy drastycznie spada po okresie próbnym? Dlaczego tak wielu pracowników jest niezadowolonych i nienawidzi swojej pracy? Na te pytania stara się odpowiedzieć w swojej antykorporacyjnej sztuce Petra Maria Kraxner.
Fabuła tekstu przeprowadza nas przez wszystkie etapy życia robotnika współczesnej Fabryki – od rozmowy kwalifikacyjnej po zwolnienie z pracy. Poznajemy je za pośrednictwem losów anonimowych robotników, a także postaci z "krwi i kości" - Kostai i Romany Kurtz. Kostai to młoda kobieta, całkowicie pochłonięta przez świat wirtualny, która decyduje się podjąć pracę, bo zaczyna jej brakować na rachunki za prąd. Na rozmowie kwalifikacyjnej wszyscy kandydaci są ponumerowani, nie uwzględnia się nawet ich imion. Są bezosobowymi trybikami w wielkiej machinie zatrudnienia. Po drugiej stronie pokazani są rekrutujący i ich perspektywa spojrzenia na Fabrykę. To po ich stronie jest Romana Kurtz – naukowczyni, zatrudniona do zoptymalizowania efektywności pracy. Musi przeanalizować, jacy kandydaci o jakich cechach generują jakie wyniki, zastosować odpowiednią socjotechnikę i suplementy diety. Zlecenie przychodzi od panoptycznej Głowy, współczesnej Meduzy, czuwającej nad całą Fabryką. Romana usiłuje maksymalnie wykorzystać ludzki potencjał, nie zważając na potrzeby jednostek, stworzyć człowieka-maszynę. Nieoczekiwanie i wbrew regulaminowi między Romaną a Kostai zaczyna rodzić się uczucie, a główną motywacją Kostai do pracy staje się szansa zobaczenia Romany. Kostai naciska na spotkania poza Fabryką, chcąc przenieść relację z Romaną w sferę prywatną. Tymczasem Głowa jest coraz bardziej niezadowolony z wyników pracy Romany, zwłaszcza z otrzymanej od niej diagnozy: optymalizacja robotników i kandydatów nie jest możliwa. Naukowczyni twierdzi, że brak efektywności ma związek z samą pracą – robotnicy bowiem uważają ją za bezsensowną. Głowa uważa, że w takiej sytuacji należy wyeliminować pytania o sens, a odkrywszy romans nauczkowczyni z Kostai, zwalnia Romanę. Kostai jest załamana, nie ma kontaktu z Romaną poza Fabryką.
Fabryka osiąga boom optymalizacji i image'u – problem jest jedynie z pracownikami, którzy masowo składają wypowiedzenia. Aby powstrzymać ich odpływ, Głowa urządza propagandowe, firmowe święto z narkotykami, hazardem i fast foodem. Jednak dobra passa szybko się kończy: Fabryka odnotowuje drastyczny spadek wyników, Głowa traci kolejne "głowy", pracownicy poznają zalety zwolnienia, a Kostai odnajduje Romanę dzięki programowi do tworzenia poezji lirycznej.