Sztukę Człowiek, któremu dane było przeżyć swoje życie raz jeszcze (Han som fick leva om sitt liv) napisał Lagerkvist w roku 1928. Przedstawił w niej życie Daniela, któremu - jak mówi sam tytuł - dane było przeżyć swoje życie jeszcze raz, by uczynić je prawdziwie swoim życiem. W jego poprzednim zdarzyło się coś strasznego, czego nie umiał zaakceptować. Jego modły zostały wysłuchane i otrzymał drugą szansę.
Dramat, w większości utrzymany w konwencji realistycznej, przedstawia obrazy codziennych obowiązków rodziny szewca Daniela. Lagerkvist pokazuje, jak ważna jest prawdziwa miłość w życiu człowieka. Bardzo ciepło maluje postać Anny, żony Daniela, jej roli w rodzinie. Swoim wielkim uczuciem do męża i do ich dzieci próbuje stworzyć idyllę rodzinną. Udałoby się jej to, gdyby nie postawa Daniela w jednej konkretnej sytuacji, kiedy okazuje zupełny brak zrozumienia dla najmłodszego syna Elofa i przyczynia się do jego tragicznej śmierci. W ten sposób Daniel niszczy piękno i spokój rodziny, rujnuje to, co budowała Anna przez całe ich wspólne życie. Konwencja nierealistyczna występuje w tych momentach, gdy zło, tkwiące w Danielu, bierze nad nim górę, przez co swoim zachowaniem sprawia ból najbliższym. Wtedy też pojawia się postać Więźnia, sobowtóra Daniela - symbol wyrzutów sumienia. Postać tę widzi tylko on, Daniel. I oczywiście widz w teatrze! Nie widzą jej i nie słyszą jednak członkowie rodziny. Oni mają jeden tylko znak - obecność czegoś dziwnego, tajemniczego w warsztacie szewskim, w ich domu - szmata zbroczona krwią.
Daniel, jako główna postać dramatu, w konsekwencji zrozumie, że próba radykalnej zmiany życia oraz idea odrodzenia nie jest możliwa do zrealizowania.
Dramatopisarz w swojej sztuce maluje szeroką gamę ludzkich emocji, takich jak: miłość małżeńska, miłość rodzinna, nienawiść, zazdrość, która powoduje całkowite przekroczenie granic moralności i doprowadza do zezwierzęcenia człowieka. Lagerkvist, pokazując jasne i ciemne strony ludzkiego wnętrza, porusza nas do głębi.
Dialog w większości utrzymany jest w konwencji realistycznej, w przeciwieństwie do wcześniejszych utworów Lagerkvista. Tematyka i problematyka sztuki są jak najbardziej aktualne, bo ponadczasowe. Sztuka ma charakter kameralny i nie wymaga dużej sceny.