Jednoaktówka pierwsza: Mill Hill
Osoby:
Roy Blundell
Dentysta. W jego gabinecie, w centrum Londynu, bywają przedstawiciele elit politycznych i towarzyskich. Dochody pozwalają mu mieszkać w jednej z najdroższych dzielnic miasta. Ma około czterdziestu lat i jednym z objawów dobrobytu staje się u niego rosnąca nadwaga. Jest głową domu i jest tak pewien swej pozycji, że do głowy mu nie przychodzi, iż Denise mogłaby go zdradzać.
Denise Blundell
Atrakcyjna blondynka, lat dwudziestu kilku. Dobrze ubrana i zadbana. Właściwie nigdy w życiu nie musiała pracować zarobkowo. Jest matką pięcioletniego syna. Sytuacja kury domowej niezbyt jej odpowiada i z chęcią wykorzystuje okazję by uwieść młodego lekarza, poznanego na balu. Ma duży talent aktorski, choć improwizuje nienajlepiej.
Peter Trilby
Ma około trzydziestu lat. Ma mnóstwo kompleksów. Zazdrości Blundellowi powodzenia zawodowego i pięknej żony. Jak sam twierdzi, jest wstydliwy i nieufny, nie ma też śmiałości do kobiet-nie udaje mu się romans z Denise. Ma też kłopoty z określeniem własnej osobowości. Jego niezręczna ingerencja w życie Blundellów paradoksalnie przyczynia się do poprawy stosunków między Denise i Royem.
Akcja rozgrywa się w domu Blundellów późnym popołudniem. Denise przyprowadza do domu Petera Trilby'ego, którego poznała kilka dni wcześniej na balu. Razem zjedli lunch i po powrocie Denise zaczyna snuć romans, którego pretekstem staje się zabawa w odgrywanie postaci historycznych. Denise jest królową Elżbietą I, Trilby zaś ma grać jej kochanka- Sir Waltera Raleigha. Prz y okazji okazuje się, że problemem Trilby'ego jest nie tylko nieśmiałość, ale również mania wielkości połączona z dewiacją seksualną. W wyniku tego romans okazuje się karykaturą królewskiej love story. Powrót męża wprowadza mnóstwo dodatkowych komplikacji do akcji i zmusza Denise oraz Petera do kłamstwa. Na szczęście, Roy nie jest podejrzliwy...
Jednoaktówka druga: Bermondsey.
Osoby:
Iris Purvis
Współwłaścicielka pubu i osoba najważniejsza w domu. Kobieta w średnim wieku, choć ciągle jeszcze atrakcyjna. Jej dominującej pozycji zaczyna zagrażać młoda barmanka, Rosemary,
Bob Purvis
Właścicel pubu.Wiek: 38 lat. Wysoki, przystojny, choć widać u niego początki nadwagi, wywołanej trybem życia w lokalu. Ma żonę i dwoje dzieci. Romansuje też z barmanką Rosemary, dodatkowo utrzymuje homoseksualny związek z przyjacielem domu, Pipem. Człowiek w średnim wieku, który nagle znalazł się na zakręcie. Nie wie dokładnie kim jest i czego chce. Żona mu się znudziła, ale jest zbyt leniwy, by ją zostawić. Barmanka jest młoda i pociągająca. Związek z Pipem trwa od 18 lat i już się do niego przyzwyczaił. Jednak zostaje postawiony wobec konieczności wyboru.
Pip Lester.
Jest w podobnym wieku co Bob Purvis. Wysoki, szczupły, jego kręcone włosy zaczynają siwieć. Ubrany ze studencką niestarannością w nieskalane szare spodnie, tweedową marynarkę i starą koszulę khaki, gdy chodzi lekko człapie. Ręce i ruchy pianisty oraz wyszukany akcent zdradzają przedstawiciela klasy wyższej. Okazuje się, że jego układ towarzyski z Bobem, który jest tajemnicą tylko dla Rosemary, wiąże rodzinę Purvisów razem. Iris w walce o Boba nastawia Pipa przeciwko Rosemary, dla której rozwiązanie konfliktu jest zaskakujące.
Rosemary
Młoda blondyneczka w spódniczce mini. Trafiła do pubu przypadkowo, jej zadanie polega na pomocy kelnerom i opiece nad dziećmi pp. Purvisów. Wie, że podoba się Purvisowi i próbuje wymóc na nim, aby się rozstał z żoną. Niestety, ma przeciwko sobie wszystkich i przegrywa. Ujawniony przy tej okazji zostaje skomplikowany układ związków panujących w pubie.
Jednoaktówka trzecia: Gloucester Road.
Osoby:
Bunny Thompson
Kobieta po czterdziestce, ale wciąż jeszcze atrakcyjna. Chodzi zawsze ubrana w spodnie i zapinany sweter. Na złość mężowi prowadzi platoniczny "romans" z przyjacielem i lokatorem w jednej osobie- Tobym Delgardo. Trzeba przyznać, że Toby jako jedyny przynosi Bunny kwiaty bez powodu, chodzi z nią do baru i na tańce. Po prostu, dba o nią. Mąż jest na to zbyt leniwy.
Mike Thompson
Mąż Bunny, starszy od niej o ok. 15 lat. Potomek rodziny oficerów marynarki. Widać w jego zachowaniu, że jest przedstawicielem klasy średniej. Zgodnie z morską tradycją, w czasie II wojny światowej "dowodził" budową okrętów w magazynach marynarki w Margate. Obecnie prowadzi sklep z uniformami szkolnymi. Marzy o tym, aby zamieszkać w latarni morskiej. Jest bardzo zazdrosny o żonę, choć nie ma po temu istotnych podstaw. Bunny chętnie drażni jego dumę kpinami z "marynarskiej" kariery, a także chętnie flirtuje z Tobym, choć nigdy nie posunęła się dalej niż do pocałunku.
Toby Delgardo
Niewiele starszy od Bunny. Prowadzi handel używanymi rzeczami, takimi, jak meble, samochody, ubrania itp. Jest to forma bardzo popularna w krajach anglosaskich, jednak ludzie wolą kupować na targowiskach, gdzie wszystko kosztuje funta, niż od dealera, gdzie jest drożej. Dlatego nie można powiedzieć, że Toby Delgardo jest człowiekiem zamożnym, ale to nie przeszkadza mu chodzić w ładnym garniturze i drogich butach. Nosi małe wąsiki i wojskowy krawat. Toby umie tańczyć, co wywołuje milczącą zazdrość Mike'a i zwiększa jego niechęć oraz podejrzliwość.
Clare Dobson.
Ma 20 lat. Jest angielską hippiską. Jest, oczywiście, pacyfistką. Sporo podróżowała (na pewno więcej niż Mike), spędziła nawet trochę czasu na latarni morskiej. Jest chuda, nosi okulary, ale pojawienie się tej dziewczyny działa jak katalizator.
Toby i Bunny są przyjaciółmi, ale chorobliwa zazdrość Mike'a sprawia, że zaczynają odgrywać platoniczny romans, w który Mr. Thompson szczerze wierzy. Powoli wokół niego narasta konflikt, wzbogacony o wszystkie wady Mike'a Thompsona, który może skończyć się nieodwracalnymi skutkami. Na szczęście, na scenie pojawia się Clare Dobson. Jest z pokolenia hippi- wnosi więc do domu odrobinę pokoju i niezamierzonej przez nią śmieszności. Niestety, mały konflikt o głupstwo, sprawia, że Bunny i Toby wynoszą się z domu do pubu. Clare namawia Mike'a, żeby zrealizował swoje marzenie wyjazdu na latarnię morską. Mike wyrusza w podróż. Ostatnia scena: Bunny i Toby wrócili do domu po zakrapianym alkoholem wieczorze w pubie, Mike nie zamieszkał na latarni, gdyż najbliższa stacja kolejowa, po przebudowie, jest pozbawiona ławek i musiałby stać długo w oczekiwaniu na pociąg. Bunny powiedziała Mike'owi, że nigdy go nie zdradziła. On jest gotów w to uwierzyć, ale Toby twierdzi, że nie należy tak łatwo wierzyć kobiecie...
Jednoaktówka czwarta: Marble Arch.
Osoby:
Laura Logan
Około czterdziestki. Niegdysiejsza gwiazda brytyjskiego kina, obecnie kochanka Maxa Hammersmitha, jej sąsiada.
Max Hammersmith
Po pięćdziesiątce. Członek Parlamentu, lord, właściciel kilku stacji telewizyjnych. Poznał Laurę w czasie, gdy zajmował się produkcją filmową. Żonaty, ale chyba niezbyt szczęśliwy, skoro szuka rozrywki u panny Logan.
Panna Parker
Wiek- około 20 lat.Nowozelandzka dziennikarka, która przyjeżdża do Londynu zrobić wywiad z aktorką popularną na drugiej stronie globu.
McNee
Po trzydziestce. Gospodarz domu, portier.
Miejsce: mieszkanie Laury Logan w kamienicy przy Marble Arch.
Czas: Piątek rano.
Nieomal skandal; prawie sensacja. W tzw. dobrym domu (właścicielem posesji, na której postawiono osiedle przy Marble Arch jest Arcybiskup Canterbury) rozwija się romans aktorki i polityka.
Max i Laura spędzili razem dzień - było to w czwartek, gdy żona, jak co tydzień, była u matki. Laura ma żal do Maxa za to, że ten obawia się zażądać od żony rozwodu. Prowadzi monolog, którego milczący słuchacz jest w łazience. Umawia się nawet przez telefon na wywiad. Z łazienki nie dochodzą nas żadne odgłosy. Laura zdziwiona zagląda tam i stwierdza, że Max nie żyje, w tym samym momencie McNee dzwoni do drzwi- chce zabrać śmieci. Zdaniem Laury śmieć jest tylko jeden- jest nim ciało Hammersmitha. Obiecuje portierowi pieniądze za wyniesienie go. McNee postanawia go przewieźć windą dostawczą, idzie po klucz do mieszkania Hammersmithów. W tym momencie pojawia się dziennikarka. Laura próbuje się jej pozbyć- wymyśla wizytę ekipy remontowej, złe samopoczucie; proponuje, aby przełożyć wywiad na inny dzień. Panna Parker nie ma nic przeciwko temu, gdyż ma jeszcze przeprowadzić rozmowę z Lordem Hammersmithem a wie, że mieszka on w tym samym domu. Laura wie, że Hammersmith leży jeszcze w jej łazience, chcąc zyskać na czasie godzi się, udzielić wywiadu. Panie przechodzą do pokoju gościnnego. W tym momencie z łazienki wychodzi cały i zdrowy Max, przechodzi do kuchni. Przychodzi McNee, widzi, że łazienka jest pusta, melduje o tym pannie Logan i wychodzi. Max wraca do łazienki i przypadkowo słyszy wspomnienia Laury Logan, z których wynika, że była na jego pogrzebie. Na koniec w przedpokoju spotykają się: McNee, który przyszedł po pieniądze, Max, który skończył się myć, Panna Parker, która idzie do Maxa i Panna Logan, dla której fakt, że Max żyje jest równie wstrząsający, jak wcześniej odkrycie jego śmierci.
W ostatniej scenie Laura rozmawia z Maxem przez telefon. Tym razem ma do niego pretensje o to, że nawet nie miał odwagi umrzeć u niej, ale, oczywiście, będzie na niego czekać w czwartek...
John Mortimer ur. 1923.
Wykształcony w Harrow i Oxford. Rozpoczynał jako scenarzysta i reżyser w Crown Film Unit. W 1948 r. został adwokatem.
Autor wielu powieści, sztuk dla TV i scenariuszy filmowych. Jako autor teatralny zadebiutował w 1958 r. w Garrick Theatre, gdzie pokazano "The Dock Brief"("Skrót") i "What Shall we Tell Caroline?"("Co powiemy Karolinie?"). "Come As You Are" po raz pierwszy pokazano w 1970 r. w New Theatre.
Irvin Wardle, The Times: "Jest to komedia płci prawdziwie godna tej nazwy... ukazuje postaci w chwili, gdy wyłamują się ze stereotypów zachowań i wysnuwa ich śmieszność z faktu, że nie są w stanie grać dłużej narzuconej roli". Każda ze sztuk dzieje się w innej dzielnicy Londynu.