Andzia jest tuż przed trzydziestką i w związku z tym, że opiekuje się swoimi starymi i zniedołężniałymi rodzicami, nie osiągnęła niczego, co zawierać się może we współczesnej definicji słowa „sukces”. Wybiera się właśnie na dziesiątą rocznicę swojej matury, gdzie ma się spotkać ze starymi znajomymi i skonfrontować swoje CV z koleżankami i kolegami z klasy. Spotyka jednak tylko starszą sprzątaczkę, która chce zeswatać ją ze swoim synem – niespełnionym dramatopisarzem.
Dobra to krótka opowieść o relacjach rodzinnych. Jedni powiedzieliby, że historia krąży wokół poczucia odpowiedzialności i zobowiązań, jakie mamy wobec najbliższych. Inni mogliby rzec, że chodzi tu o ciężar rozmaitych, czasem przytłaczających obowiązków, jakie czasem bezlitośnie wiążą nas w relacjach. Czy można wymagać, żeby ktoś wyrzekł się dla nas swoich potrzeb i swojego życia? Czy można przedkładać komfort najbliższych nad prawdę i moralność? Gdy chorzy rodzice po raz kolejny dzwonią do bohaterki, dość czytelnie pozorując atak niemocy, Michał (autor uczynił tu autoironicznie postać niespełnionego dramaturga swoim imiennikiem) proponuje Młodej: „Przełomowy moment, możesz zerwać pępowinę”, na co ona z rezygnacją: „Jasne, a potem ci ją podaruję, żebyś się na niej powiesił”. Czy tak już będzie zawsze?