Sztuka jest właściwie partyturą sceniczną dla wykonawców, a istotnym jej tematem jest wyobraźnia. Dzięki uruchomieniu wyobraźni aktorzy stwarzają przestrzeń sceniczną, w której dopiero rozegra się historia tytułowego bohatera. Wystarczy pomysł, dobre chęci i wiara w konstruowaną rzeczywistość, by powstał teatr. Od gry z wyobraźnią jest tylko krok do tego, by foliowy kłębek stał się tytułowym Duszkiem Śmieciuszkiem („Wystarczy pomysł w głowie mieć,/żeby w potwora zmienić śmieć”).
Temat zaproponowany przez autora jest przewrotny i wieloznaczny, również w kontekście pytań o sztukę sceniczną odwołującą się do znanych motywów i kontekstów, tworzącą swoisty teatralny recykling. Historia zawarta w dwóch aktach jest bardzo prosta. Las zostaje zaśmiecony przez jedną z postaci. Z góry odpadków wyłoni się Duszek Śmieciuszek. Nie wie kim jest, ale widzi, że dzieci źle się czują z jego powodu. Jednak z wielkim poświęceniem stara się zapobiec śmieceniu w lesie. Po drugiej stronie konfliktu staje Czarny Charakter, uosabiający nieekologiczną postawę: bezmyślność, ignorancję i brak troski o otaczające środowisko. Metateatralny aspekt sztuki zatacza swoiste koło. W plan sztuki wpisany jest projekt wykonawczy. Dzieci, zachęcone przez Duszka Śmieciuszka, biorą udział w przygotowanym specjalnie dla nieuświadomionego Czarnego Charakteru widowisku. Po drodze Duszek Śmieciuszek zaprzyjaźni się z Królem Śmietnika, który wyzwoli się ze swoich kompleksów i wesprze dążenia głównego bohatera.
Duszek Śmieciuszek zaprasza młodego widza do zabawy w teatr, zachęca do aktywnej, kreatywnej postawy – świadomego uczestnictwa w zespołowym działaniu i odpowiedzialności za otaczające nas środowisko.