Samantha i John są młodym, zakochanym w sobie małżeństwem. Jest jednak coś, co kładzie się cieniem na ich związku. Sam została w dzieciństwie uprowadzona. Uratował ją nauczyciel, który miał przy sobie broń i wyswobodził ją z rąk oprawcy. Od tego czasu borykająca się z traumą Sam ulega tyleż niezdrowemu, co niebezpiecznemu nałogowi. Tylko nieodłączny, trzymany w pluszaku pistolet jest w stanie dać jej poczucie bezpieczeństwa. Sam nadaje pistoletom imiona, czule do nich przemawia, podnieca się ich widokiem. John nie tylko akceptuje uzależnienie żony, ale ochoczo bierze w nim udział. Małżonkowie wspólnie ekscytują się bliskością broni, wykorzystując ją jako erotyczny gadżet. Tak jest do czasu, gdy w trakcie jednej z niebezpiecznych łóżkowych zabaw pistolet nagle wystrzela. Po strzale u Samanthy zostaje trwała pamiątka w postaci blizny na udzie i niechęci do seksu, a u Johna wyrzut sumienia owocujący refleksją i decyzją o zerwaniu z nałogiem. Podczas „terapii odwykowej” Sam musi zadowolić się pistoletem-zabawką, a i od tego mąż stara się ją stopniowo odzwyczaić. I może poszłoby mu łatwiej, gdyby…
Trauma Samanthy powraca, gdy, włączywszy telewizor, dowiaduje się z wiadomości o uprowadzeniu trzynastoletniej Jessiki, a wkrótce zostaje poproszona o udział w poświęconym porwanej programie telewizyjnym. Newsy o porwaniu będą pojawiać się cyklicznie aż do końca sztuki, eskalując atmosferę zagrożenia. By sytuację jeszcze bardziej skomplikować, w domu małżeństwa pojawia się nieproszony, choć mile przez Sam widziany gość: jej brat Scotty, który także lubi bawić się niebezpiecznymi zabawkami, do tego ma mocno niejasną przeszłość. Jak to się wszystko zakończy? „Sugeruje się ogłoszenie przed każdym spektaklem, że będą słyszalne odgłosy wystrzału z pistoletu” – radzi realizatorom autorka… Sztuka rozpisana na sugestywne, płynne dialogi.