"Znajdujemy się w świecie osób niewidomych. Saalbach tworzy alternatywny świat niewidomych pracowników call center, który jest przy okazji satyrą na stan moralności naszych czasów. Czasów, w których ratowanie orangutanów i obniżanie rachunków za prąd przy pomocy pośrednika call center uspokaja nasze sumienie i zwiększa poczucie sprawczości. Autorka, nie rezygnując z poczucia humoru i ciętego języka, tworzy dramat, który przenika w głąb ludzkiej psychiki. A to wszystko za pomocą krótkich, ciętych zdań, czasami wydawałoby się, że wyrwanych z kontekstu. Taki rodzaj prowadzenia (bądź też nieprowadzenia) linii dialogowej oddaje dynamikę procesów psychologicznych toczących się pod słowami wyrzucanymi przez postaci.
Pewnego dnia w sprawnie działającej firmie pojawia się Rune – młody, widzący chłopak, który zakochuje się w Tilde, jednej z niewidomych pracownic. Rune również nosi w sobie defekt, choć innego rodzaju. To doskwierające poczucie osamotnienia, prowadzące go prosto w objęcia paranoi. Rune czuje się monitorowany i prześladowany, choć to on sam zaczyna prześladować innych. Jego paranoja kwitnie, by w końcu osiągnąć swoje apogeum. [...] Dzwoni telefon to sztuka, którą rządzi nieubłagane fatum (niczym w tragedii greckiej). Przede wszystkim Saalbach wskazuje, że istnieje kilka rodzajów ślepoty. Można być niewidomym, czyli nie mieć wzroku, można też być ślepym na rzeczywistość. Jednocześnie Dzwoni telefon to dobrze podkręcona opowieść o miłości i okrucieństwie. O ślepnięciu w obliczu własnych demonów".
− Justyna Zar Schabowska, posłowie antologii Duńskie sztuki współczesne