Akcja Hysterikonu  rozgrywa się w Supermarkecie. Bohaterami są Klienci oraz Kasjer. Przestrzeń, w której poruszają się postaci, naznaczona jest wielowymiarowością. Bohaterowie sztuki przerywają mechaniczny marsz wzdłuż półek, żeby dać upust swoim frustracjom we wrzasku, krzyku, kłótni, demolce. Tutaj wyzwala się endorfina i adrenalina. Mężczyźni i kobiety dokonują aktu kupna - sprzedaży - wyceny wartości, który znajduje analogie w ich życiu osobistym i zawodowym, a nawet w ich życiu tajemnym, duchowym. Ingrid Lausund uczyniła z Supermarketu metaforę współczesnego świata. To teren Idei zamkniętej w przedmiocie: ciało, emocje, marzenia i związki są takim samym przedmiotem handlu jak jogurt, ekspres do kawy czy indyjskie kadzidełka. Granica między podmiotem a przedmiotem zaciera się. W groteskowo lirycznej scenie kobieta-lodówka zaczyna się rozmrażać. Jej kochanek nie ma zamiaru się z nią wiązać. Dopóki była zamrożona, przyciągała uwagę swoją niedostępnością. Od momentu, w którym zdecydowała się wejść w miłosną relację, budzi wyłącznie zażenowanie i odrazę mijających ją bez słowa klientów. Wie o tym złośliwiec Kasjer - konferansjer, narrator, komentator, postać nieomal mistyczna, który bezlitośnie obniża jej początkową wartość.

Postaci Hysterikonu kompulsywnie starają  się coś zmienić w swoim bezcelowym życiu: schudnąć, mieć romans, wyjechać w daleką podróż, zacząć biegać albo zostać wolontariuszem w jednym z krajów trzeciego świata. Ale tak naprawdę żadna z tych - nomen omen - rzeczy nie jest ich autentycznym wyborem. To jedynie środki uspokajające na złagodzenie depresji cywilizacyjnej. Spontaniczność oznacza dla nich przymus spontaniczności. W Hysterikonie ludzie są wydrążeni od środka, obumarli: nie potrafią zlokalizować swojej osobowości. Dlatego udają się do Supermarketu, aby nabyć ją drogą kupna.