Dom zżarty przez termity i pusta lodówka. Pijany ojciec wyłamujący drzwi o czwartej nad ranem. Matka marząca o wyemigrowaniu do Europy. Córka - wzorowa uczennica demolująca w przypływie wściekłości pustą restaurację. Uciekająca do lepszego świata na szalonym koniu, który ją zrzuca i o mały włos nie zabija. Brat urządzający w kuchni zagrodę dla chorego jagnięcia. Aby potem zarżnąć je w napadzie cichego, rozpaczliwego amoku. Pośrednik nieruchomości, cyniczny, podstępny łobuz, gotowy puścić każdego z torbami dla kilku dolarów zysku. To nie jest normalny świat. Tej rodzinie wiatr nieustannie wieje w oczy. Ale walczą. Każde z nich na swój sposób. Matka sprzedając dom za plecami ojca eleganckiemu oszustowi w garniturze. Ojciec sprzedając dom za plecami matki - żeby spłacić długi, jakie zaciągnął u lokalnych bandytów. Wszyscy pragną się wyrwać. Jak te trzy siostry, co to chciały "do Moskwy, do Moskwy" i nigdy do niej nie dotarły. Chcą zacząć nowe, lepsze życie. Wszyscy z wyjątkiem brata. On jeden dostrzega sens w prostych, codziennych czynnościach, które po prostu trzeba wykonać. Naprawić drzwi rozwalone przez ojca, wypielić ogród, nakarmić zwierzęta. A w roli głównej - pusta lodówka... "Jest tylko po to, żeby nią trzaskać" - piekli się ojciec. Więc trzaskają. Otwierają, patrzą w jej puste bebechy i zatrzaskują. Czasami nawet do niej gadają. Obłędny, groteskowy rytuał. Ale groteska jest pozorna. Za nią czai się głód... I kiedy wydaje się, że zaczynają wychodzić na prostą, a w tunelu widać już delikatne światełko, pojawia się banda zbirów, dla których ludzkie życie nic nie znaczy. Stary ma przecież długi, trzeba mu dać ostrzeżenie. Pierwsze i ostatnie...
Świat wykreowany przez Sama Sheparda oscyluje na granicy nierealności. Jakiejś dziwnie wykrzywionej śmieszności. Tak bardzo są postrzeleni jego bohaterowie. Ten świat pełen jest absurdów. Absurdalnych pomysłów, zachowań, dialogów. Ale absurd rodzi się z zagubienia i bezradności. Życie ich przerasta. Nie nadążają. I w tym podobni są do wielu z nas. A marzenia o lepszym życiu? Powiedzmy sobie szczerze - przecież tak naprawdę nigdy się z nimi nie rozstajemy...
Tomek Obara dla ADiT