Osoby: Karl, po pięćdziesiątce; Sophia, jego żona, po pięćdziesiątce; Marlene, jej córka, dwadzieścia lat, cierpi na psychozę halucynogenną; Elza, po czterdziestce, bratowa Karla; Hilda, siostra Karla, pomiędzy 65 a 70 lat; Ottmar, przyjaciel Hildy, pomiędzy 65 a 70 lat
Tragikomedia przedstawiająca kryzys instytucji małżeństwa, w której autor po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem obserwacji codziennych ludzkich zachowań, z których nie ma ucieczki. Prapremiera sztuki w reżyserii Roberta Ciulli odbyła się w Theater an der Ruhr w Mülheim w roku 2007.
Genazino rezygnuje z wielkiej nieprzewidywalnej akcji z nagłymi zwrotami na rzecz opisu nic nie znaczących wydarzeń z życia mieszczaństwa. Dwudziestoletnie pożycie typowego małżeństwa, Karla i Sophie, skazane jest na rutynę. Zasklepieni w czterech ścianach swojego domostwa małżonkowie robią wrażenie pogodzonych ze swoim losem, tylko czasami pozwalają sobie na rytualne wzajemne ranienie się. Niczego już nie oczekują ani od siebie, ani od życia. On całe dnie spędza przed telewizorem, ona zabija czas przy robótkach ręcznych. W to pozornie poukładane życie w mieszkaniu-twierdzy wkracza pewnego dnia zupełnie niespodziewanie Elza, która zaprasza małżeństwo na pogrzeb jej męża, a zarazem brata Karla. Mężczyzna panicznie bojąc się spotkania z matką oraz siostrą wysyła na pogrzeb żonę, sam pozostaje w domu z Elzą. W ten sposób nadarza się okazja do zmiany w jego życiu, a właściwie wymiany żony na Elzę. Sprawy jednak komplikują się, gdy do domu wraca chora umysłowo córka.