Punktem wyjścia do napisania sztuki była dla Michała Kurkowskiego informacja prasowa o popełnieniu samobójstwa w paryskim hotelu przez dwoje starszych Francuzów i pytanie o to, co działo się między nimi na kilka chwil przed końcem. Problem relatywności życia, działania i odczuwania świetnie obrazuje temat wojeryzmu, a raczej potrzeba bycia obiektem podglądającego, widza.
W pokoju hotelowym spotykają się mężczyzna i kobieta. Niewiele o nich wiemy i aż do końca niewiele będziemy mogli na ich temat powiedzieć – nawet ich wzajemna relacja pozostanie tajemnicą. Raz wydają się małżeństwem, później rodzeństwem albo znajomymi, nawet wrogami. Sprawiają wrażenie, jakby mieli świadomość obecności „trzeciego", np. publiczności. Ta świadomość jest katalizatorem ich działań. Błaznują i prowokują się wzajemnie, badając wzajemnie swoje granice emocjonalnej wytrzymałości. Ich autodestruktywna gra nieuchronnie zmierza ku katastrofie, aż pojawia się „ten trzeci" – ktoś z innego porządku, o rysie nieco mefistofelicznym.
Kolacja to również przerzucanie się nazwami potraw, co w zamyśle ośmieszać ma wszechpanującą manię gotowania i na dobrą sprawę konsumowania nadprodukowanych przez cywilizację „śmieci", a samo w sobie jest strategią uniknięcia ciszy – ze strachu przed ewentualnym poznaniem prawdy o sobie. Jak wiadomo – kiedy człowiek ma świadka, zaczyna grać, ale rola, którą gra, jest w istocie jego życiem.