Sztuka hiszpańskiego dramatopisarza, Pablo Remóna, przedstawia dwie prowadzone równolegle historie artystów, których łączy nie tylko postać niedawno zmarłego kultowego reżysera filmowego – Eusebio Velasco – ale też poczucie zawodowego i artystycznego rozczarowania. Ana (córka Eusebio) to aktorka, której kariera nie rozwija się zgodnie z planem – pracuje jako instruktorka pilatesu, w weekendy grając w przedstawieniach dla dzieci. Z kolei Diego Fontana to odnoszący sukcesy reżyser filmów komercyjnych. Jednak śmierć jego idola – Eusebio – okazała się dla Diego impulsem do przemyślenia swojej pracy, w której artystyczne idee i ambicje z czasem wyparł biznes.
W historii Any sen miesza się z rzeczywistością, a fragmenty z jej życia przedstawiane na scenie komentuje Narrator. Migoczące impresje z przeżyć niespełnionej aktorki przeplatają się z utrzymanymi w realistycznej konwencji, bardziej linearnymi scenami z Diego, który zrywa kasową produkcję serialu z gwiazdorską obsadą po to, żeby nakręcić artystyczny film na podstawie zaginionego scenariusza Eusebio Velasco. Prowadzone w kinowym stylu wątki uzupełniają się wzajemnie, składając się na różnorodny, zabawny i złożony portret artystów, których dręczą rozterki, wątpliwości, niespełnione ambicje i marzenia, porażki, ale też obsesje i idee. To nie tylko satyra na artystów i świat sztuki, ile też całkiem poważna refleksja nad procesem twórczym i jego emocjonalną stroną.
Historie Any i Diego pozwalają autorowi przedstawić sylwetki artystów jako osób, których życie na różne sposoby wypełnia sztuka: twórczość żyje i zmienia się razem z jej twórcami, powodując różnorodne intensywne emocje i pragnienia. Remón tak samo zachwyca się i rozkoszuje taką wizją sztuki, co się z niej naśmiewa. Ostatecznie jednak artyści niejako się od sztuki emancypują: Diego odkrywa związek między swoimi traumami a zamiłowaniem do fikcji, z kolei Ana dochodzi do wniosku, że za jej ambicjami stoi głos ojca, a nie jej własny.