Nicując tekst urywkami Fragmentów dyskursu miłosnego Rolanda Barthesa i czerpiąc z wyznań i wspomnień pewnej hiszpańskiej aktorskiej pary będącej w wieloletnim związku, Darío Facal tworzy opowieść o narodzinach i śmierci związku. Bohaterowie Krótkiej chronologii miłości, Elena i Mario, są dla siebie wsparciem, dopełniają się, ale jednocześnie wiedzą najlepiej, jak najdotkliwiej zranić partnera. Sztuka pomyślana jako koncert/performans, z dialogami i partiami możliwymi do wykonania w formie piosenek, stawia pytania, jak zdefiniować miłość − i czy takie zadanie jest w ogóle wykonalne.
"Czasami gdy oglądam nasze nagrania, myślę, że to wszystko jest jakieś dziwne, widzę siebie w samochodzie albo kochającą się i nie jestem w stanie pojąć czasu, który minął, nie umiem sobie przypomnieć błędów, które popełniliśmy, ani momentu, w którym nasza miłość zaczęła gasnąć… Ale ważne jest to, że kiedy oglądam te nagrania, myślę, że jesteśmy szczęśliwi, że nic się nie zmieniło" - powie w finale Elena.
Jak pisze tłumaczka: "Sztuka oparta na autentycznych, wieloletnich doświadczeniach pary aktorów (Mario Tardón i Jimena la Motta) jest swoistą wyprawą w głąb uczuć oraz analizą tego, czym naprawdę jest budowanie relacji intymnej między dwojgiem ludzi. To próba zdefiniowania miłości, która prowadzi nas do rozważań na temat lęków, strachów oraz niepokojów towarzyszących wspólnemu życiu… codzienności, która często okazuję się być znacznie kruchsza niż mogłoby się wydawać".
Tardón i la Motta zagrali w spektaklu w madryckim teatrze Sala Mirador, lecz tekst jest na tyle uniwersalny, że z pewnością odbiją się w nim doświadczenia wielu innych par poszukujących odpowiedzi na pytanie, czy miłość pomaga nam stać się innym (lepszym?) człowiekiem.