Każda szczęśliwa rodzina jest szczęśliwa na swój własny sposób.
Wszystkie nieszczęśliwe rodziny są do siebie podobne.
L.Tołstoj
KOMEDIA O NIESPEŁNIONEJ MIŁOŚCI
Mąż i Żona zaczynają ze sobą szczerze rozmawiać i odsłaniać najgłębsze tajemnice. Co z tego wyniknie? Wspaniały, pełnokrwisty portret pary współczesnych, czterdziestoletnich Rosjan. Dokonując dogłębnej wiwisekcji na ich - wzniesionym na fałszywych wyobrażeniach - małżeństwie, Autorka zaskakuje widzów nieoczekiwaną zamianą ról: kat staje się ofiarą, ofiara katem i nie wiadomo, komu bardziej należy współczuć. Najpewniej: samemu sobie, albowiem w rozmowach Męża i Żony widzowie mogą z pewnością odnaleźć swoje własne nadzieje i obawy. Dlatego ta po mistrzowsku skonstruowana, pełna humoru farsa (która jest czymś o wiele więcej niż tylko farsą) grana jest w rosyjskich teatrach przy pełnych salach i z niesłabnącym powodzeniem.
Akcja toczy się w jednopokojowym moskiewskim mieszkaniu, zajmowanym przez MĘŻA, ŻONĘ i ich syna, który jest chwilowo nieobecny. Dziecko, mieszkanie, jakiś samochód plus obowiązkowa "działka za miastem", na której buduje się dacza - tego dorobili się w ciągu dwudziestu lat wychowani i dorastający w komunizmie Mąż i Żona. Ona, marzycielska, była bibliotekarka, która "została zmuszona" do pracy w znienawidzonej "firmie" (znak czasów!) i On, notoryczny pijak i poligamista, doskonale przystosowany do okoliczności i do swojej Żony. Nie traktuje jej zrazu serio, podobnie jak i ona jego, chociaż - jak wszyscy mężowie z długoletnim stażem - rozumie, że Żona od czasu do czasu musi uderzyć w dramatyczny ton. Jakież będzie jego zdziwienie (i zazdrość), gdy odkryje, że żona nie tylko potrafi uspokoić jego pijaństwo gazem obezwładniającym, ale w dodatku znalazła sobie nowego kandydata na męża - Włocha z Pizy, właściciela zamku, mężczyznę zakochanego w "tajemniczej duszy słowiańskiej kobiety". Żona z kuchty przeistacza się w kobietę nowoczesną, doskonale radzącą sobie w życiu. Walizka spakowana, bilet na samolot do Rzymu kupiony. Mąż tymczasem nie rozumie, o co jej chodzi i zaczyna "sypać": wychodzą na jaw jakieś kobiety, jakieś nieślubne dzieci. Żona tymczasem wszystko mu z góry wybacza: pragnie tylko odbyć ostatnią rozmowę o ich nieudanym (w jej mniemaniu) małżeństwie i o miłości, którą obydwoje utracili. A może nigdy jej nie było? To nieprawda, żona bardzo dobrze pamięta, jak była w mężu zakochana, ile miała dla niego nieodwzajemnionej czułości i uczucia. On, okazuje się, miał w sobie… odpowiedzialność za mające się narodzić dziecko. Gdy się pobierali, syn był już w drodze. Do miłości się nie przyznaje. Wreszcie - rozsierdzony, mówi dziwną rzecz, która sprawia, że żona zapomina o locie do Rzymu. Mówi o swojej wielkiej, platonicznej miłości do innej kobiety, którą przeżył, gdy byli już małżeństwem, a ich syn był już na świecie. Mówi to w tak dobry, ciepły i spokojny sposób, że staje się nagle innym mężczyzną, który porusza serce swojej żony, a porusza je do tego stopnia, że ta… chyba z nim jednak zostanie.
Gorzko - liryczno - komiczna wiwisekcja wieloletniego małżeństwa w swej prostocie, prawdzie, precyzji i wnikliwości nawiązuje do najlepszych tradycji rosyjskiej literatury. Tekst, który sam "niesie" i nie potrzebuje wiele: dwójki dobrych aktorów i wrażliwego reżysera, który zechce ich poprowadzić.
dla ADiT: Julita Grodek
Polska prapremiera zarezerwowana dla teatru Na Woli: 2 sierpnia 2007.