Lucyfer ma otworzyć "teatr zła" w prowincjonalnym miasteczku. Miejscowość staje się areną zmagań między upadłym aniołem a Bogiem, którzy sprzeczają się o to, kto jest odpowiedzialny za zło na świecie. Ta osobliwa teomachia to w istocie narcystyczny pojedynek egocentryków. Bóg i Lucyfer aranżują sceny z udziałem świty tego drugiego. Amon, Herbert, Bertram, Irene, Lola i Marie wcielają się w zadane przez swoich szefów role: od komicznych, jak choćby scena mordu zaplanowanego w trakcie luksusowego rejsu, po makabryczne, jak scena spowiedzi największych zbrodniarzy ludzkości.
Bóg i Lucyfer oddają się kłótniom i burdom po wypiciu trunków. Bóg niewybrednie podrywa Lolę, z kolei Lucyfer karze najmniejszy przejaw krytyki tymczasową zamianą w świnię. Najpoważniej do zadania zdają się podchodzić członkowie trupy.
W finale zorganizowane zostaje show, w którym publiczność ma zdecydować o zwycięstwie Boga lub Lucyfera. Show kończy się jednak w nieoczekiwany sposób, gdy członkowie trupy decydują o zamianie ról - teraz to oni obsadzają Boga i Lucyfera w rolach zbrodniarzy, a sami reżyserują scenę samosądu rodziców dzieci zmarłych w wypadku autobusu, do którego doprowadzili właśnie ci dwaj. Dochodzi do linczu. Wysłannicy piekła i nieba tracą dawny rezon...
Aichner porusza kwestie teodycei, traumy, empatii. Zarówno niebiosa, jak i piekła są puste - lub oddane pod opiekę kabotyńskich włodarzy. O złu i dobru najwięcej potrafią powiedzieć nie istoty transcendentne, a ludzie dotknięci tragedią. Niezwykłe jest tutaj zderzenie wagi tematu z nieszablonową, komediową formą. Autor porusza trudne tematy z olbrzymią dawką humoru, niekiedy absurdalnego.
Lucyfer to komedia metafizyczna (może antymetafizyczna?), a na pewno metateatralna. Piekielny teatr otwiera swoje sale. Cytując Szekspira, "piekło jest puste, a wszystkie diabły są tutaj" - tylko kto jest tak naprawdę diabłem....? Skojarzenia z Bułhakowem jak najbardziej słuszne.