Autor: Vetere Richard
Obsada:
- Niccolo Machiavelli, 44; dowcipny, inteligentny, uczony; mąż stanu, idealny przykład tzw. szarej eminencji. W chwili rozpoczęcia akcji jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Żeby przetrwać, musiał wypracować swoją "Machiawellistyczną" postawę - filozofię państwa.
Alfonso Castello, 45-50; major policji w służbie Medyceuszów. Bystry żołnierz, który przetrwał wiele bitew i politycznych wstrząsów, człowiek pełen sprzeczności, typowy Machiavellista. - Marietta Corsini, 31; córka bogatych Florentczyków, jest żoną Niccolo od dwunastu lat. Urodziła mu sześcioro dzieci, wciąż jest atrakcyjna: wykształcona, pewna siebie i odważna kobieta.
Giuliano de" Medici, książę, poeta, władca Florencji. Bezwzględny i próżny - żądny uwielbienia, uważa siebie za uosobienie doskonałości. Jest przekonany, że potrafi manipulować ludźmi, w rzeczywistości jest na odwrót. - Lorenzo de" Medici, żołnierz, kuzyn Giuliana, oschły, cyniczny, o brzydkiej cerze i szramach na twarzy - faszysta swoich czasów.
Baccina, najmłodsza córka Niccolo. Uosobienie piękna, ambitna, utalentowana i wygadana. She can"t see forest for the trees - "nie potrafi patrzeć na las z punktu widzenia drzew".
Sztuka Richarda Vetere przypomina komedię tylko ze względu na lekkie i dowcipne dialogi, pod warstwą słów kryje się bowiem prawda o ludzkiej naturze, namiętnościach, władzy i polityce. Każdy z bohaterów próbuje przewidzieć ruch swojego rozmówcy bądź konkurenta na drodze do osiągnięcia upragnionego celu. Każdy próbuje wygrać dla siebie część świata, która według niego słusznie mu się należy. Prowadzenie intryg i podwójnej gry oraz żądza władzy to główne motywy, jakimi kierują się bohaterowie tej znakomitej sztuki. Upatrując w każdym geście grę pozorów, nie potrafią nikogo do końca obdarzyć zaufaniem ani miłością.
Sztuka jest ciekawą galerią charakterów i osobowości. Każda z postaci posiada inny kodeks wartości, każdej przyświeca inny cel, każdą rządzą inne namiętności. Łączy je chęć wygranej i uzyskania tego, czego najbardziej pragną...
Machiavelli, główny bohater sztuki, jest lustrem, w którym odbijają się inni bohaterowie. Przyszło mu żyć w burzliwych czasach nieustannych wojen i zmiany władców. Z powodu intryg znalazł się w więzieniu. Odcięty od świata, musi walczyć o przetrwanie. Najpierw z Giuliano de"Medici, a później z jego cynicznym kuzynem Lorenzem. Ten, obawiając się sprytu i przenikliwości Niccolo, zsyła go na wieś. Nawet na pustkowiu Machiavelli nadal zmaga się ze swoim losem. Jego ukochana córka darzy uczuciem jego wroga, Lorenza. Gra jednak toczy się dalej. Machiavelli upokarza Baccinę i dyskredytuje w jej oczach ukochanego, który zresztą za chwilę i tak będzie trupem, zabity przez Alfonso, żołnierza i sługę Machiavellego. Ginie w identyczny sposób, w jaki on zabił swojego kuzyna Giuliano. Władza przechodzi w ręce republiki. Alfonso, człowiek o wielu twarzach, informuje Niccolo Machiavellego, że Wolna Republika Florencji prosi go o objęcie stanowiska Sekretarza Rady Pokoju i Wolności. Piccolo znowu podejmuje grę, której być może nigdy nie zaniechał. Najlepiej czułby się jednak w roli księcia tworząc idealne państwo dla swych poddanych.
Fabuła tego klasycznie skonstruowanego dramatu znakomicie przekazuje myśli i poglądy wybitnego filozofa, jednego z prekursorów myśli politycznej i czołowej postaci włoskiego odrodzenia. Losy Machiavellego splatają się w sztuce Richarda Vetere z losami innych postaci historycznych. W tej opowieści nie jest najistotniejsza zgodność z faktami historycznymi, istotna jest esencja myśli, które wynikają z działań postaci i okoliczności. Widz zostaje zaproszony przez autora do dialogu, sprowokowany do refleksji na temat historii, myślowych schematów na temat rządzenia państwem i mechanizmów władzy w każdym systemie. Sztuka posiadająca lekką formę, prowokuje do poważnych refleksji natury polityczno-historycznej. Otwarte pozostaje ostatnie pytanie skierowane przez Alfonso do widzów:
"Ci, którzy zdobywają władzę, rzadko mają władzę nad sobą, powiedziałby Machiavelli.
Zastanawiam się, co by powiedział, gdyby żył dzisiaj."
Dla ADiT - Ewa Moczadło