Sztuka z nurtu realistycznego surrealizmu, która odniosła wielki sukces w teatrach niemieckojęzycznych. Charlie i Birgit, to młoda para, której bohemiczną relację opisuje w swojej sztuce Magic Afternoon austriacki dramatopisarz, Wolfgang Bauer. Sportretowani przez niego dwudziestokilkulatkowie nie mają wyraźnego celu w życiu. Charlie ma pisarskie ambicje, ale nie dość kreatywności i determinacji, aby je zrealizować, natomiast utrzymywana przez matkę Birgit pozostaje od niego zupełnie zależna. Swoistym lustrem dla ich relacji okazuje się być druga para młodych dwudziestokilkulatków: Monika i Joe. Wszyscy czworo zdają się odczuwać ogromną pustkę, którą w różny sposób starają się zagłuszać.
Jest przepiękne letnie popołudnie. Charlie i Birgit znajdują się w przestrzeni zabałaganionego pokoju. Na jego środku stoi łóżko, wokół walają się butelki po alkoholu. Podczas gdy za oknem słychać świergot ptaków, we wnętrzu zadymionego pokoju para prowadzi leniwe i pozornie niegroźne wewnątrzzwiązkowe gry i rozmowy. Ich relacja podszyta jest erotyzmem, który w bardzo łatwy i szybki sposób przeradza się w skrajnie agresywne zachowania. Nie do końca wiadomo więc, co (być może poza oczywistym zgnuśnieniem i zniechęceniem) stanowi spoiwo ich związku i sprawia, że są w ogóle dalej razem. Charlie i Birgit zastanawiają się jak spędzić wieczór, ale żadne z nich nie ma dość siły ani pieniędzy na wyjście z domu. Zresztą za oknem słychać już grzmoty i widać, że zanosi się na burzę. Dopiero przyjście Joego zaburza panujące w mieszkaniu status quo i wprowadza do niego nową energię.