Autor
Gatunek sztuki
Dramat
Obsada kobiet
Obsada mężczyzn
Szczegóły obsady
Monodram
Czas akcji
współczesność i epoka starożytnego Egiptu
Prapremiera
15.2.2016, słuchowsko radiowe, Radio Kraków
Nefretete - jedna z najpiękniejszych kobiet w historii, żona faraona Echnatona - ukazana została tutaj jako kobieta fatalna, instrumentalnie traktująca mężczyzn, wielka uwodzicielka raniona przez tych, których naprawdę kochała; kobieta żądna władzy, wielka manipulatorka, która wie, jak posługiwać się pięknem i inteligencją, aby osiągnąć pożądany cel. Widząc wyższą konieczność swojej śmierci z ręki rodzonego syna, poddała się jej bez mrugnięcia okiem. Jako jedna z niewielu ze świata starożytnego nie bała się zadzierać z kapłanami, a nawet bogami, rzucać im wyzwania i manipulować nimi. Prowadziła bogate życie erotyczne, w perwersjach dorównując nam, współczesnym. Jej alter ego jest współczesna kobieta - wielka aktorka, która u schyłku życia musi zagrać Nefretete. Na początku, zapewne w obawie przed wyzwaniem, Aktorka deprecjonuje postać, w którą ma się wcielić. W procesie budowania roli bohaterki okazują się łudząco podobne do siebie. Obie są kobietami dojrzałymi, odniosły sukces życiowy, zrobiły karierę, ale kierują się – z pozoru – innymi wartościami, mają inne cele w życiu i dzieli je dystans czasowy. Bliska tym obu postaciom jest również potrzeba zachowania piękna, młodego wieku, dążenie do sławy i wyznaczonych celów. Nefretete jest dla Aktorki niedoścignionym ideałem. Ich losy dzieli kilkadziesiąt wieków, mimo to – jak się okaże – oddalenie jest pozorne. Zacierają się różnice czasowe i kulturowe. Autor monodramu krytycznie rozprawia się z współczesnością – epoką, w której ikony kobiecości, takie jak Nefretete i Aktorka, zastąpione zostały tanimi substytutami.
Monologi pozwalają stworzyć wiarygodne psychologiczne studium postaci, pozwalając im rozliczyć się z własnym życiem. Monodram składa się z dwóch aktów i epilogu. Podział na dwa akty umożliwia dialog pomiędzy obiema bohaterkami, a nie tylko Aktorki z widownią. Epilog ma charakter dydaktyczny.
W tkankę sztuki autor Zbigniew Landowski wplótł (opcjonalnie) możliwość wykonania piosenek i tańców. Przeważa melodramatyzm w ogólnej wymowie sztuki, monologi nasycone są kalamburami, humorem słownym i sytuacyjnym, pojawiają się też aluzje do osób ze świata dzisiejszego polskiego establishmentu.