"Wypłukuję wyjątkowość ze wszystkiego, czego tylko się dotknę."
(Luis)
Nietykalne to bolesna i niepokojąca sztuka o dojrzewaniu, które przejawia się również w tym, że przestajemy żyć legendą na własny temat, o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu oraz o umiejętności "uwolnienia" (w przenośni i dosłownie) tych, których się kocha w momencie, gdy związek staje się toksyczny. Ten ostatni motyw rozgrywany jest na wielu planach: przede wszystkim dotyczy "nietykalnej" przez zewnętrzny świat przyjaźni Maniszy i Luis. Po drugie odnosi się do związku Maniszy z jej chłopakiem Mehirem. W tle są rodziny dziewcząt. Zraniona odejściem Luis Matka najpierw godzi się na jej "zniknięcie", aby córka mogła należycie skonsumować swoją niezależność, potem pozwala jej z powrotem wrócić na łono rodziny. Mimo iż tekst operuje w wielu miejscach miejskim, wulgarnym slangiem, sztuka jest dość skomplikowana: dialogi odsłaniają wiele odcieni uczuć i niedopowiedzeń. Jest na pewno sporym wyzwaniem aktorskim dla dwóch młodych aktorek, okazją do stworzenia bogatych portretów psychologicznych i szansą na opowiedzenie ponadczasowej historii. Zgrzebność dekoracji i języka oraz obyczajowe wyzwolenie nie powinny nas zmylić: Nietykalne mogłoby się rozegrać zarówno dzisiaj, jak i sto lat temu.
Luis i Manni przyjaźnią się od dziewięciu lat, są sobie nawzajem najbliższe na świecie. Obydwie mają po 17 lat, są w ostrej fazie buntu przeciwko rodzicom i marzą o zamieszkaniu w dzielnicy klubów muzycznych i dyskotek. Marzą im się balangi do białego rana i wspólne oglądanie zachodów słońca. Wynajmują taniutki pokój z jednym łóżkiem, obydwie zatrudniają się w barze. Luis rzuciła szkołę; jest bardziej zepsuta, hedonistyczna. Manni, pilna uczennica, chce studiować psychologię, ma jasne cele w życiu i chłopaka, z którym jeszcze nie uprawiała seksu. Luis nie ma problemów z "zaliczaniem" kolejnych partnerów. Jej najdłuższy związek trwa dwa tygodnie. Obydwie porzuciły rodzinne domy dla zrealizowania "snu o wolności", postanowiły, że same będą się utrzymywać. Ostro imprezują. Nieprzyzwyczajona do alkoholu Manni zaczyna zawalać kolejne egzaminy i terminy. Bardzo chce przeżyć "swój pierwszy raz" ze starszym od niej Mehirem, ten jednak oświadcza jej się i stawia jej warunek: ślub, dzieci, wspólny dom i "dorabianie się", albo nic. Jest to paradoks młodej, dopiero co zaznającej wolności dziewczyny: jest traktowana aż nazbyt poważnie, nie dostaje szansy na posmakowanie radości wolnego związku. W którymś momencie przyjaciółki uświadamiają sobie, że są sobie zbyt bliskie. Luis jest zazdrosna o Manni, przeraża ją to. Kłócą się i godzą, chłopcy schodzą na dalszy plan, najważniejsze stają się emocje, które są między nimi. Jest w tym i miłość, i nienawiść, erotyzm i strach. Luis jest zmęczona sobą, pragnęłaby dla siebie kogoś takiego jak Mehir, kogoś, kto dałby jej uczucie i bezpieczeństwo. Bolesny jest dla niej moment uświadomienia sobie, że jej hedonizm wypływa z banalności jej wnętrza: nie pomogą coraz to nowe wrażenia, ponieważ ona sama wciąż pozostanie w środku "nietykalna" i wyjałowiona. Być może dlatego tak lubi przebywać z Manni, która od zawsze miała w sobie "coś". W którymś momencie dziewczyny zamieniają się rolami: Luis staje się bardziej odpowiedzialna, Manni szuka ucieczki w alkoholu i nie radzi sobie z obowiązkami. Zrywa z Mehirem. Luis i Manni postanawiają wrócić do rodzinnych domów. Ich wymarzone, wspólne życie okazuje się za trudne, wyniszczające emocjonalnie, na granicy "toksycznego związku". Zaczynają dopuszczać do siebie myśl, że ich krach w kontaktach z mężczyznami jest być może winą ich wzajemnej, zbyt "zakleszczonej" relacji, a ta - w takiej formie, w jakiej jest - nie przyniesie im już nic, nie rozwinie ich już w żaden istotny sposób. Opcja "my kontra reszta świata" przestaje działać i jest to kolejne bolesne odkrycie. Zbyt wiele mają w życiu do stracenia i osiągnięcia, aby wystarczyć sobie nawzajem. Jest to wyraźny moment wyboru, nie tylko drogi życiowej (nauka i praca czy balangowanie do białego rana), ale również życia seksualnego (homo czy hetero). Sen o wolności realizuje się w przypadku Manni i Luis w bardzo przewrotny, chciałoby się powiedzieć "grzeczny" sposób. Rozstają się i pozostają najlepszymi przyjaciółkami.
dla ADiTu przygotowała: Julita Grodek