Dawni koledzy ze szkolnej ławy organizują swój doroczny "męski wieczór". Każdy z nich ma już swoje życie - Paweł robi karierę w polityce, Denis (typ dandysa) handluje dziełami sztuki, Igor jest lekarzem, Wicek spędza czas głównie w siłowni, Karel niemal nie wychodzi z biura. Z rozmowy Toma z Igorem wynika, że między przyjaciółmi jest jakieś napięcie. Być może chodzi o sercowe problemy Toma? Ten nie chce o nich mówić, raczej szamocze się histerycznie, ale Igor, lekarz, dostrzega proszki nasenne u przyjaciela i sugeruje, że Tom ma depresję. Rozmowa schodzi także na róże, które kupił Tom. Twierdzi, że kupił je sam dla siebie, ale Igor mu nie dowierza. Te róże, zbyt długie jak na dzbanek, w którym stoją, będą eksponowane przed kurtyną, zanim ta się otworzy; później, nawet ukryte za kontuarem, będą widoczne. Odgrywają swoją rolę.
Doroczne wieczory to cały rytuał: żadnych kobiet, telefony komórkowe w depozycie, muzyka Rolling Stonesów, wyszukane alkohole, szorstkie dowcipy, wspominanie co roku tych samych starych historii. Nastrój jest lekki, zabawowy, panowie coraz bardziej pod wpływem alkoholu. Tym razem Tom wprowadza dysonans; mówi mało, nie żartuje, momentami wpada w histerię. W pewnym momencie Karel znajduje paczuszkę slajdów. Tom chce je zabrać, co tylko zachęca kolegów do tego, by je obejrzeć. W końcu dopinają swego, na ścianie pojawiają się duże akty pięknej dziewczyny. Okazuje się, że to Teri, przyjaciółka Toma. Panowie decydują się zrobić "demokratyczny wyjątek" od tradycji spotkań i zaprosić dziewczynę. Tom się nie zgadza, ale okazuje się, że telefon do Teri ma również Igor... W drugim akcie dowiemy się, dlaczego go ma. Na razie dzwoni do dziewczyny - pomimo protestów Toma - i zaprasza ją na przyjęcie.
Akt drugi - Teri siedzi między nadskakującymi jej i pijanymi już mężczyznami, Tom trzyma się na uboczu, jest wściekły. Dziewczyna twierdzi, że widziała Denisa w szpitalu na Motole, że towarzyszył prawdopodobnie swojemu choremu ojcu. Denis wypiera się, reaguje zbyt histerycznie, nieadekwatnie do sytuacji. Najwyraźniej woli nie mówić i nie myśleć o niczym, co kojarzy się z chorobą. Rozochocona alkoholem Teri tańczy z nowymi znajomymi, proszą o striptease, ona się zgadza. Odwrócona tyłem do widowni zdejmuje bluzkę i stanik... Mężczyźni zrzucają koszule. Głośna muzyka, śmiechy (jedynie Tom pozostaje ponury), kulminacja świetnej atmosfery, która gwałtownie urywa się, gdy Teri się odwraca: jest po amputacji obu piersi (skrzyżowane czarne, lśniące taśmy na piersiach).
Tom prosi Teri, żeby się ubrała, proszą o to też pozostali. Zaczyna się nieporadna rozmowa o chorobie Teri, o jej życiu, samotności, perspektywach. Głupie żarty i nieadekwatne uwagi mężczyzn świadczą o tym, że nie potrafią poradzić sobie z tematem. To ich przerasta. Teri i Tom opowiadają o swojej historii - akty zostały zrobione tuż po diagnozie: Teri wiedziała, Tom jeszcze nie. Tuż przed operacją Tom odszedł od Teri; po prostu uciekł ze szpitala, do którego ją zawiózł. Później tylko prosił Igora, żeby ten zadzwonił do Teri i zapytał, jak się miewa... Odbywa się coś w rodzaju sądu koleżeńskiego nad Tomem: każdy z mężczyzn uważa, że na jego miejscu zachowałby się "jak mężczyzna". Denis sugeruje, że bardziej elegancko byłoby, gdyby zostawił ją dopiero jakiś czas po mastektomii...
W końcu, jeden po drugim, panowie wychodzą, sfrustrowani przebiegiem spotkania. Wychodzi również Tom, nie mogąc znieść widoku Teri, pokiereszowanych róż i własnego mieszkania. Pozostaja tylko Igor i Teri: Igor, jak się okazuje, ma swoje plany związane z Teri; chce z nią być; to, co braliśmy za przyjaźń między Igorem a Tomem, było w rzeczywistości rywalizacją o kobietę. Teri odrzuca Igora. Ten wychodzi, powraca jednak Tom. Klęka przed Teri, podaje jej róże i mówi, że wybacza jej (on jej!), że wtargnęła w jego życie do tego stopnia, że jej nieszczęście musi od tej pory być jego nieszczęściem, jej choroba - jego chorobą. "Wybaczam ci, Teri!" - mówi jeszcze raz, kończąc. Światła gasną. Gra nastrojami, gorzki humor, problem odpowiedzialności za ukochaną osobę i tego, że na taką odpowiedzialność trzeba być przygotowanym.
dla ADiT A.F.