Oboje po sześćdziesiątce. Oboje samotni. Spotykają się po trzydziestu latach. Na ulicy. Późnym wieczorem. Ona handluje tanimi kosmetykami i papierosami. On był kiedyś dobrze zapowiadającym się aktorem, grał w filmach, dziś jest żebrakiem. Czas wyrył na nich swe okrutne piętno. Nie poznają się. Długą chwilę rozmawiają ze sobą jak obcy ludzie. On stara się nawiązać kontakt, ona traktuje go jak konkurencję. Jest nieprzyjazna i opryskliwa. Przypadek sprawia, że w końcu orientują się, kim są. A przecież znają się od dzieciństwa… Jej ciężki los budzi w nim głębokie współczucie. Ona jest poruszona jego upadkiem, jego nędzą. Powracają wspomnienia, odżywają marzenia, rodzą się wspólne plany, budzi się nadzieja…
Ciepła i wzruszająca sztuka uświadamiająca, jak ważne są w życiu nie tylko miłość, ale też zwykła, ludzka życzliwość. I bezinteresowność. Wspaniały materiał dla dwojga starszych aktorów. Tym, którzy pamiętają znakomity spektakl na podstawie sztuki Aleksandra Gelmana pt.: Ławeczka z Joanną Żółkowską i Januszem Gajosem w reżyserii Macieja Wojtyszki, sztuka może skojarzyć się z podobnymi bohaterami po latach.