Znajdujemy się w kapitularzu w starym klasztorze Ojców Cystersów. Na scenie panuje mrok rozświetlany przez pojedynczo zapalone świece. W miarę upływu czasu i snucia opowieści świece jedna po drugiej gasną pogrążając wszystko i wszystkich w całkowitej ciemności.
Z głębi kapitularza wychodzi zakonnik i znakiem krzyża rozpoczyna swą ostatnią spowiedź. Zgromadzeni znają go dobrze, to ojciec Daniel, który razem z zebranymi braćmi i siostrami modlił się i pracował na chwałę Pana. Teraz czuje tremę przed licznym audytorium, bowiem to, co za chwilę powie, niekoniecznie będzie zgodne z naukami Kościoła.
Osobliwa to spowiedź. Zakonnik nie rozlicza się z popełnionych grzechów i złych uczynków, nie mówi o swoim życiu. To spowiedź zakonnika myśliciela i intelektualisty, który poświęcił życie studiowaniu świętych ksiąg Starego i Nowego Testamentu. Jego spowiedź jest rozliczeniem Kościoła i głoszonych przez niego nauk, serią pytań dotyczących wiary, na które nie ma odpowiedzi. Brat Daniel wylicza błędy w podejmowanych przez władze kościelne decyzjach. Beznamiętnym głosem oskarża o złe traktowanie kobiet i ludzi innej wiary. Otwarta, jak wiele innych pytań, pozostaje kwestia, czy dobrzy ludzie innych wyznań zostaną zbawieni.
Zakonnik porównuje różne tłumaczenia Pisma Świętego i wskazuje na liczne nieścisłości. W kogo i w co wierzymy, gdzie znajduje się prawda objawiona, czy Bóg, dając nam przykazanie miłości, dał nam prawo do zabijania w imię wiary?
Pełna pychy wypowiedź bohatera pozbawia jego słowa autentyczności. Brat Daniel traci nasze zaufanie, podkreślając, że nie popełnił w życiu żadnego błędu. Surowy osąd wszystkiego, z czym przyszło mu się zetknąć, mocno kontrastuje z pobłażliwością dla samego siebie.
Monodram Igora Sawina jest refleksją nad wiarą oraz kondycją i miejscem Kościoła jako instytucji we współczesnym świecie. Autor nie daje gotowej odpowiedzi, jednocześnie nie pozbawiając swego tekstu oskarżycielskiego tonu wobec tego, co czynili i czynią przedstawiciele Kościoła. Jest pytaniem o wiarę, czy jest ona logiczną układanką, w której jedno wynika z drugiego, czy procesem emocjonalnym, w którym górę nad rozumem biorą uczucia.