Tadeusz Różewicz powiedział, że życie i śmierć włoskiego twórcy jest na miarę dramatu Szekspira. Pasolini inspirował już polski teatr, ale także francuski – rok po tragicznej śmierci Pasoliniego René Kalisky napisał o nim sztukę. Jedną z postaci dramatu jest matka Pasoliniego, Susana, którą PPP zaangażował do roli starej Marii w scenie ukrzyżowania Ewangelii według świętego Mateusza. Odnajdujemy tu ulubionych aktorów Pasoliniego: Silvanę Mangano, Massimo Girottiego, Franco Cittiego czy Annę Magnani. A także jego zabójcę – Giuseppe Pelosiego. Sztuka zawiera liczne cytaty i odniesienia do filmów Król Edyp czy Ptaki i ptaszyska; jest wręcz utkana z aluzji do twórczości filmowej Pasoliniego, także do jego powieści Una vita violenta. Przenikają się tu trzy plany, co stanowi charakterystyczny zabieg w dramaturgii Kalisky'ego: Ostatnia Wieczerza, plan reżyserowanego przez PPP filmu i realny plan wydarzeń zabójstwa włoskiego reżysera. Plan filmowy zresztą przekształca się w śledztwo, które również jest reżyserowane przez Pasoliniego. Żaden plan jednak nie dominuje pozostałych, co decyduje o niezwykłym napięciu i niepokojącej sile sztuki Kalisky'ego.
Stworzone przez autora postacie nie mają jednoznacznie określonej tożsamości, są "podwójne" czy nawet "potrójne" (np. PPP gra Chrystusa i siebie samego jako ofiarę zbrodni, a także reżysera filmu o tejże zbrodni). Właściwie nie istnieją w realnym wymiarze – powtarzają przecież teksty i zachowania innych "osób dramatu", bohaterów filmów i powieści Pasoliniego. Próbują odwoływać się do znanych sytuacji, ról, które już zagrali, i sami właściwie nie wiedzą, kim są i czego się od nich oczekuje. Kłócą się niczym Pirandellowskie postacie w poszukiwaniu autora.
Sztuka napisana w 1976 r. wystawiana była m.in. przez teatry w Paryżu i Brukseli.