Sztukę Gabriela Baryllego otwiera kłótnia eks-małżonków, podczas której pistolet dwukrotnie wystrzela, pozbawiając życia parę bohaterów, Marię i Martina. Ich historia w kolejnych scenach posłuży jako studium relacji damsko-męskich.
Maria i Martin poznali się, gdy po wielu nieudanych związkach wybrali życie singli. Miłość była jednak silniejsza od wszelkich postanowień. Szybko wyznali sobie uczucie i postanowili wziąć ślub. O zauroczeniu opowiadali przyjaciołom: Martin Andreasowi, a Maria Clarabelli. Słuchacze nie kryli dystansu do wizji szczęścia, jakie roztaczali przed nimi zakochani, cierpliwie znosząc ich późniejsze płacze i żale. Małżeństwo Martina i Marii nie trwało bowiem długo. Próba wprowadzenia w życie liberalnych zasad, pośród których znajdowała się także akceptacja dla zdrady, skończyła się rozwodem. Współczesny, partnerski model relacji damsko-męskich okazał się niedoskonały... A przecież historia nie musiała się tak potoczyć. W zakończeniu narrator przedstawia alternatywne rozwiązania.
Autor w zabawny sposób przedstawia fałsz postaw, jakie ludzie przyjmują wobec relacji partnerskich, a także wiarę w przeznaczenie, które miałoby decydować o losach kochanków. Pokazuje, że pod decyzją o zostaniu singlem często kryje się wstydliwe wyczekiwanie na prawdziwą miłość. W historii Marii i Martina łatwo rozpoznać bezwiedne realizowanie romantycznego schematu: nagłe zauroczenie, odkrywanie wspólnych pasji, zgodności potrzeb. Popkultura nieustannie towarzyszy bohaterom: entuzjastycznie rozmawiają o perypetiach postaci z „Dynastii", nucą „Let it be" i „Sorry seems to be the hardest word". To w piosenkach Beatlesów i Eltona Johna kryje się obraz miłości, którym się kierują.
Bohaterowie korzystają z repertuaru stereotypowych ról (zakochanych, małżonków, zdradzonych), choć w żadnej z nich nie czują się w pełni komfortowo. Odbija się to echem w konstrukcji dramatu – postaci czasem wychodzą z przypisanej im roli, by zwrócić się bezpośrednio do odbiorcy. Zabieg ten powinien dobrze sprawdzić się na scenach komediowych. Dramat napisany jest żywym, współczesnym językiem okraszonym inteligentnym żartem. Podróż do Ohio to sztuka dopracowana w szczegółach. Barylli proponuje pełną listę piosenek, które można wykorzystać w spektaklu. Dzieli się także pomysłem na funkcjonalną scenografię.