Jacek Papis: "Namówiony przez przyjaciół aktorów podjąłem próbę pisania dramatu na scenie. Zaczęliśmy pracę w Starej Prochowni, szukając teatru, jakiego dookoła nie widzieliśmy - plastycznego, poetyckiego. Inspiracją był dla mnie mało znany poemat Lewisa Carrolla Wyprawa na żmirłacze. Powstała groteskowa sztuka pisana "naiwnym wierszem", mówiąca o wielkiej utopii – o tym, że współczesny człowiek szuka w życiu czegoś, czego nie może znaleźć. Powstał spektakl, w którym sam grałem rolę Idioty, przy okazji tworząc muzyczne tło spektaklu i grając na wielu różnych dziwnych instrumentach (od drumli po australijskie didgeridoo)."
Tekst daje ogromne możliwości inscenizacyjne (zwłaszcza scenograficzne) oraz interpretacyjne. Może być grany w teatrach dziecięcych, ale to propozycja raczej dla starszych dzieci. Potrafi rozbawić, ale ma w sobie pokłady głębokiej melancholii.
Prapremiera w r. 2002, Teatr Stara Prochownia, Warszawa, reż. Jacek Papis