Czy istnieje życie po śmierci? Czy wszystko kończy się raz na zawsze z chwilą, gdy zamykamy powieki? To jedno z najistotniejszych pytań, jakie padają w tej wyjątkowej pod kilkoma względami sztuce.
Podczas podróży do Indii dwudziestoletni Adam przepada bez śladu. Zrozpaczona matka, Lia, wzywa na pomoc medium. Chce dowiedzieć się, czy jej syn żyje. Nick, ojczym Adama, jest sceptyczny i uważa spirytystkę za zwykłą oszustkę.
- Chce pani powiedzieć, że ludzie, których bomba rozerwała na strzępy, mówią: jest fantastycznie, cieszę się, (...) że została po mnie mokra plama na chodniku, bo teraz skaczę z chmurki na chmurkę i bawię się, jak nigdy przedtem.
- Po śmierci nie ma bólu, nie ma łez.
- Dla nikogo? Czyli te skurwysyny, które wysadziły w powietrze mojego syna, też bawią się na tym niebiańskim party? Gdzie w tym kurwa sens?
Ale wrogość Nicka stopniowo topnieje, ponieważ Joyce mówi również o rzeczach, o których informacje mogła zaczerpnąć tylko z tej "drugiej strony". Pojawia się postać cynicznej dziennikarki robiącej programy o zaginionych ludziach. Kosztem cudzego nieszczęścia, stwarzając pozory troski i empatii stara się wypromować swoje nazwisko za wszelką cenę. I nagle nadchodzi wiadomość o odnalezieniu Adama. Okazuje się jednak, że to obcy chłopak dotknięty amnezją, a jedyne co łączy go z Adamem to fizyczne podobieństwo oraz plecak i dokumenty zaginionego. Lia, zmanipulowana przez dziennikarkę, przyjmuje go pod swój dach, wbrew wyraźnym protestom Nicka. Również spirytystka ostrzega Lię przed obcym. Początkowo młody człowiek zachowuje się bez zarzutu. Jest uroczy, ma w sobie łagodność i wdzięk dziecka. Ale w końcu jego prawdziwa natura daje o sobie znać. Okazuje się niebezpiecznym psychopatą, agresywnym i bezczelnym, który sprytnie manipuluje otoczeniem. Inscenizując podstępnie dziwne sytuacje chce, aby wszyscy uwierzyli, że Lia wpadła w psychozę, ma chorobliwe omamy i obsesję na jego punkcie. Atmosfera zagrożenia narasta. Obcy staje się bezwzględny i okrutny. Przestaje udawać amnezję. Nie szczędzi Lii drastycznych szczegółów na temat jej syna. Nick, Lia i jej ojciec próbują wyrzucić intruza z domu. Ale rozgrywka z psychopatą nigdy nie jest łatwa.
Postać Joyce - medium o specyficznym sposobie bycia i specyficznym poczuciu humoru - stanowi pretekst do postawienia pytania, które zadaje sobie większość ludzi: czy istnieje życie po życiu? Szczęśliwe, bez bólu, bez lęku? Większość z nas chciałaby, aby istniało. Każdy, kto stracił ukochaną osobę, chciałby się z nią połączyć po śmierci. Sceny kontaktu z innym wymiarem dzięki swojej sugestywności mogą dać nadzieję wszystkim, którzy jej szukają. Napisane są bowiem niezwykle wiarygodnie - bez egzaltacji, bez nachalnego budowania tajemniczej atmosfery, wręcz zwyczajnie. I w tym tkwi ich siła.