W środku mroźnej nocy do wiejskiego domu zostaje wezwany lekarz. Przyjmuje go starsza kobieta, której mąż nagle „źle się poczuł". Staruszka zachowuje się dziwnie - uparcie próbuje odciągnąć lekarza od męża, chociaż sama wezwała go w pilnej sprawie. Okazuje się, że mężczyzna nie żyje już od kilku godzin, tylko kobieta nie potrafi tego przyjąć do wiadomości, utrzymując, że mąż śpi. Chce, aby lekarz zajął się „chorym"; wierzy, że Pan Doktor jest w stanie przywracać z martwych, prosi, błaga, proponuje pieniądze i „pół świniaka", a wobec bezsilności medyka gotowa jest dać na mszę za cudowne uzdrowienie. Z uporem maniaka twierdzi, że mąż żyje, próbuje nawet poić go herbatą ze spirytusem i karmić krupnikiem. Lekarz zaczyna w końcu rozumieć, że to kobieta jest jego „pacjentką" - jej trzeba pomóc. Osłuchuje zmarłego, mierzy mu ciśnienie, a nawet wypisuje receptę. Zastosowana terapia wyraźnie zaczyna przynosić skutek: kobieta układa na piersi zmarłego różaniec, szepcze modlitwę. Jest gotowa zaakceptować to, co się stało.
Sztuka Piotra Chrzana o niemożności pogodzenia się człowieka ze śmiercią bliskiej osoby i ludzkim porozumieniu w nieszczęściu. Barwny, rodzajowy obraz społeczności wiejskiej oraz prowincjonalnej, naiwnej mentalności i moralności.