Rotterdam, miasto portowe. Liczne punkty załadunku i wyładunku towarów. Miejsce graniczne, będące przystankiem w podróży, w tym przypadku rozpatrywanej również metaforycznie. To właśnie w tym mieście rozegra się historia dotycząca płynności płciowej oraz potrzeby samorozpoznania, która przeradza się czasem w forsowaną przez społeczeństwo konieczność samookreślenia, ostatecznego zdefiniowania własnej tożsamości.
W wyróżnionej prestiżową Nagrodą Oliviera sztuce istnieje bohater zbiorowy – społeczeństwo wykorzenionych, wydziedziczonych, przebywających na obczyźnie „expatów”. Tytułowe miasto zaludniają ludzie-monady, tworzący „samotny tłum” nawet podczas świąt. Autor tworzy tym samym podwójną płaszczyznę wykluczenia i wyobcowania. W przedstawionych w sztuce mieszkańcach Rotterdamu tkwi poczucie niedostatecznej przynależności, niedopasowania – czy to ze względu na status imigranta, osoby „z zewnątrz” – czy ze względu na nienormatywną orientację lub zaburzoną identyfikację płciową.
Centralnymi postaciami utworu są wieloletnie partnerki, Alice i Fiona. Alice dojrzewa do decyzji, żeby dokonać coming outu przed rodzicami za pośrednictwem maila. Wewnętrzne zmagania kobiety okażą się jedną błahostką w kontekście szokującego zwierzenia ukochanej – Fiona wyznaje, że czuje się mężczyzną uwięzionym w ciele kobiety i jest gotowa(y) na zmianę płci. Dotychczasowy świat Alice drży w posadach; po żmudnym procesie rozpoznawania i akceptowania własnego homoseksualizmu, tuż po podjęciu decyzji o „wyjściu z szafy”, Alicja konfrontuje się z prawdą, że w istocie darzyła uczuciem mężczyznę. Rozbita tożsamość musi zostać poskładana na nowo…
Życiu dotychczasowej pary daleko jednak do sielanki; Alice spędza coraz więcej czasu z wyszczekaną bywalczynią klubów, Lelani; ich przyjaźń ewoluuje w romans. Z kolei Adrian przechodzi trudny proces ponownej autoidentyfikacji, odreagowując stres na osobach z najbliższego otoczenia. Ostatecznie postaciom udaje się okiełznać wewnętrzne sprzeczności i podjąć wiążące decyzje. W zasadzie sztuki nie wieńczy żadna koda – w finale Alice i Adrian spotykają się w porcie, znów na rozdrożach, znów między światami…
W polskim obiegu repertuarowym jest wciąż zbyt mało sztuk genderowych, szczególnie tych traktujących o cis– i transpłciowości w sposób psychologiczny. Jon Brittain patrzy na problem wieloaspektowo, skupiając się nie tylko na przeżyciach ludzi decydujących się na zmianę płci czy ujawniających nienormatywną orientację, lecz również na skomplikowanych relacjach z bliskimi. Świeży, krwisty, doskonale oddający mowę młodych ludzi przekład Małgorzaty Wrzesińskiej jest kolejnym atutem dramatu.